"...ျဖစ္သလိုပဲ နာမည္ေပးလုိက္ၾကတာေပါ့..."

လူလူသူသူ သီးသန္႔ရင္းႏွီးမႈနဲ႔
ဇိကုပ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္က ပ်က္ပါေလေရာ ...

က်ေနာ္တို႔ အခု ေျပာလက္စစကားလံုးႀကီးႀကီးက်ယ္က်
ယ္ေတြက
လက္ရွိ ဘ၀နဲ႔ အပ္စပ္ၾကရဲ့လား ...
ကဗ်ာဆိုတာ ေပါက္ကြဲမႈပဲ မဟုတ္လား ...
လူငယ္ေတြမွာ ေပါက္ကြဲမႈေတြကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းကိုင္ထားရံုမွအပ
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဘာမွ မရွိဘူး ...
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ သူေဌးႀကီးအေၾကာင္း ...
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အလႅာပ သလႅာပေတြ အေၾကာင္း ... ေတြကအစ ...
ပြင့္ပြင္းလင္းလင္း ေရးရဲ တင္ျပရဲ ၾကရင္ ...

ဘာမွကို မသိတာ တစ္ခုကပဲ
တခုခုကို သိတာပဲ ...
မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့တာ တခုပဲ ...

ပံုတိုပတ္စေလးေတြက ေပၚျပဴလာ ...
ပံုျပင္ႀကီးႀကီးေတြ ... တက္က်မ္းေတြ ... က်မ္းစာေတြ ...
ဘာတစ္ခုမွာမွ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး ...
သြားမေျပာနဲ႔ ... ဒါ ေခတ္ ကြဲ႔ လူေလးရဲ့ ...
မင္းဟာမင္း ပါရဂူႀကီးျဖစ္ေနပါေစ ... ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ ျမန္မာစကားေတာ့ တတ္ရမယ္ ကြဲ႔ ...
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ႀကီးျပင္းမွာက လူ ...
အဲ့ဒီမွာမွ လူက ပတ္၀န္းက်င္က လူထဲ ႀကီးျပင္းလာလိမ့္မယ္ ...

ခံစားမႈ ျမစ္တစ္စင္းမွာ ငါတို႔ေတြ တြဲေလာင္းခို ...
ငါတို႔ဟာ ပင္လယ္ထဲ ေဖာင္စီးၾကသူေတြပဲ ...
ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ၾကတယ္ ...

နာက်င္မႈဆိုတာ လတ္တေလာ မက္တဲ့ အိပ္မက္ဆိုးပဲ ...
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုး မက္တဲ့ လူေတြကို ေရ နဲ႔ ပက္ႏႈိးၾကတယ္ ...
တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့လူေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မရမက ႏုိးထၾကတယ္ ...
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးကို သေရာ္ျပဳၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၾကတယ္ .../ငိုယိုၾကတယ္ ...
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးထဲမွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ ငိုယုိမ်က္ရည္က်ၾကတယ္ ...
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးထဲမွာ ပ်ားဖြပ္ၾကတယ္ .../ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ ...
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးက မႏိုးခင္
က်ေနာ္တို႔ေတြ ကဗ်ာေရးေနၾကတုန္းပဲ ...


လ်ံႏိုး
တနလၤာ ၄၊ ၄၊ ၂၀၁၁ ေန႔လည္ ၂း၃၅