“မိုးအိပ္မက္...”

လူ႔ဘဝႀကီးမွာေလ...
ခိုးစားထားတဲ့ အသီးက ပိုၿပီး
ခ်ိဳၿမိန္သလိုလို...
ခိုးစားထားတဲ့ ဟင္းကပဲ
ပိုၿပီးေတာ့
ၿမိန္သလိုလို...
ခိုးၿပီး ခ်စ္ရတဲ့
မိန္းကေလးကပဲ ပိုၿပီးေတာ့ပဲ
လွေနသလိုလို...
ခိုးၿပီး ရင္ခုန္ရတဲ့ ညမွာလက
ပိုၿပီးေတာ့ ဝင္းလက္သာေနသလိုလို...
စကားခ်င္းတူေပမဲ့ ညစ္ပတ္ပတ္စကားလံုးေတြ
ပါရင္ ပိုၿပီးေတာ့
အရသာရွိသလိုလို...။...
ပါးခ်င္းတူေပမဲ့ အရင္က
အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္
ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္ဝွက္ခဲ့ရတဲ့
ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ခိုးနမ္းရတဲ့
ငယ္ခ်စ္သူပါးတစ္ျခမ္းေလးကပဲ
ပိုၿပီးေတာ့ ရနံ႔ေမႊးႀကိဳင္သင္းေနသလိုလို...
ေလာကႀကီးကိုက အဆိုးဘက္ကို
အၿမဲတမ္း အားေဆးေတြ ေကၽြးေနတာေလ...
လူေတြရဲ့ ေပါက္တီးေပါက္ရွာ
အက်င့္စရိုက္ေတြနဲ႔...။
................................
မေန႔ညကေလ...
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အိပ္မက္ထဲမွာ
မိုးေလးဖြဲဖြဲက်ေနတုန္း
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မတ္တတ္ႀကီး
ေခ်ာ္လဲသြားတယ္...
တစ္ကိုယ္စာသာသာပဲရွိတဲ့
အသည္းကြဲအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပါ...
ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ အတူ မတ္တတ္ႀကီးေခ်ာ္လဲတာ...
ျမင္လို႔ ရႈလို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူး...
ေန႔ေတြရဲ့ ဝိဥာဥ္ထဲ သူအႀကိမ္ႀကိမ္
ေမွးစက္ေနတာကိုလဲ
ဘယ္သူမွ တားလို႔မရပါဘူး...
ညေတြထဲ ေကာင္းေကာင္း
အပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေတြေရာ...
တကယ္ေတာ့...
သူဟာ ရိုးရိုးေလး အသည္းကြဲတာပါ...
ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဒဏ္ရာက နက္ေတာ့
ဆန္းဆန္းျပားျပားကို ခံစားေနရတာ...
..........................
ဒီလိုပါပဲ...။...။...
အကယ္၍...
ငါသာ အသည္းကြဲျခင္းရဲ့
အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္...
မ်က္ရည္တံတားေတြကို
ခင္းထားလိုက္ပါ...
နာက်င္ျခင္းညေတြကို ငါမေပြ႔ဖက္ခ်င္တဲ့
အေမွာင္ေတြထဲမွာ
ႀကဲျဖန္းေပးလိုက္ပါ...
ေယာင္ရမ္းအိပ္မက္ေတြကို
စိတ္ေတြနဲ႔အတူ သံမဏိႀကိဳးနဲ႔
ခ်ည္ထားလိုက္ပါ...
ပ်ံသန္းတတ္တဲ့ စိတ္ေတြကို
လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေပးလိုက္ပါ...
ငါသာ အသည္းကြဲခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့...
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ
ငါဟာ ကဗ်ာထဲကအတိုင္းေတာ့ လံုးဝကို
အသည္းမကြဲခ်င္ေသးဘူး...။....
..........................။