ညေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚမွာ
မဲ့တဲ့တဲ့အၿပံဳးေတြနဲ႔
ေနမင္းႀကီးကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာၿပီး
ရင္မွာေတာ့ အပူေတြ
ဝေနတဲ့ ေနျခည္အလင္းတန္းေတြက
ေဆာ့ကစားေျပးလႊားေနၾကေလရဲ့...။..
သန္းေခါင္ယံေတြကို
လွမ္းေခၚပါတယ္...
ဒါေပမဲ့...
ေစာင့္ဦး...
မုတ္သုန္ေလဝေနတဲ့ ေလညင္းေတြနဲ႔အတူ
လာခဲ့မယ္တဲ့...
ေနာက္ သူတို႔လာေတာ့
သူတို႔မွာ အရုဏ္ဦးကို
ႀကိဳဆိုဖို႔ ေတးဆုိငွက္ကေလးေတြ
ဖမ္းေခၚလာတယ္...။...
အိပ္စက္ျခင္းႀကိဳးေတြနဲ႔
စြဲၿမဲခ်ည္...ေနာက္...
အိပ္မက္လို႔ လိမ္ထားၿပီးေတာ့...။...
ငွက္ကေလးေတြခဗ်ာ..
သြားရည္ေတြ က်လို႔...။...
သူတို႔ရင္ထဲ ေပြ႔ပိုက္ထားတဲ့
ေႏြေတြ အစုတ္ၿဖဲခံလိုက္ရတယ္
ညခင္းရဲ့ ေလညင္းေတြနဲ႔...။...
.............................
ေဟာ္...အေဝးကို ၾကည့္ပါလား...
အေမွာင္ဝတ္ရုံေအာက္မွာ ကိုယ္လံုးတီး
ကခုန္ေနတဲ့ နာရီသံေတြ...
ေဘးနား တအံ့တဩ
ၾကည့္ရႈေနတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကလူေတြရဲ့
ဝိဥာဥ္ေတြ (ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔)...
သူတို႔ခဗ်ာ နာရီကိုေတာင္
မကိုင္ၾကည့္ရဲရွာဘူး...။...
ဒီေတာ့...
ေဘးနားကေန သူတို႔ကို
ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့
ေခတ္ေပၚဝိဥာဥ္ေတြအတြက္ သူတုိ႔ဟာ
ျပက္လံုးေလးေတြပဲေပါ့...။...
အဲဒီလိုပဲ...
ေခတ္တစ္ခုရဲ့ မညီမွ်ျခင္းကြက္လပ္တစ္ခုအေပၚ...
ငါ...
ေနေရာင္ျဖာမိုးေကာင္းကင္ေရွ႕
မိုးတိမ္ေတြကို လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ျပရက္...
ဒံုးပ်ံႀကီး တစ္ေယာက္တည္းခြစီး...
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာက
ပ်ဴေခတ္ ေပစာေတြ...
နားမလည္ပါးမလည္...
ေလထုထဲငါ...
အမည္မေပၚတဲ့ အေျဖတစ္ခုအတြက္
လြင့္ေမ်ာေနရေတာ့တယ္...။...။..။။။
No comments:
Post a Comment