မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္စလံုးက သမုဒၵရာတစ္ခုစာ အရည္ေပ်ာ္ျဖစ္သြားတယ္ . . .
ဟုတ္တိပတ္တိ မရစ္ေႏွာင္ခဲ့ပဲနဲ႔ သူ(မ)ကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ သူ(မ)ကို
မဆံုးရႈံးလိုက္ပါဘူး ... သူ(မ)နဲ႔ ပါသြားတဲ့ က်ေနာ့္အသက္ဗူးေလးကိုေတာ့
ဆံုးရႈံးလိုက္ရတယ္ ... မ်က္ရည္ဇတ္ ခင္းျပေတာ့ သူ(မ)က သနားမတဲ့(လား) ...။
အႀကီးအက်ယ္ဆုတ္ျပတ္ျပေနလိုက္တာ သူ(မ)ကို လႊတ္လိုက္ၿပီးလို႔ ...
ကိႏၷရာမေလးေရ လြတ္ရာကို ပ်ံသန္းသြားေလေတာ့ ...။။။
သူ(မ)ဟာ က်ေနာ္နားၾကပ္ေလးျဖစ္ခဲ့ ... က်ေနာ္တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနခ်င္တဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ၀တ္လိုက္တယ္ ... က်ေနာ္ပ်င္းရိတြဲလံတဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္ ... သူ(မ)ဟာ ဟာသျဖစ္ရဲ့ ... သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ရဲ့ ... ေရဒီယုိျဖစ္ရဲ့ ... အသည္းစြဲလူရႊင္ေတာ္ ျဖစ္ရဲ့ ... အင္တာနက္ျဖစ္ရဲ့ ...
ခမ္းခမ္းနားနားျမတ္စြန္းလိုက္တာမရွိသလုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေပးဆပ္လိုက္ရတာလဲ ရွိဘူး ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ ၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုပဲ ရွိခဲ့တယ္ ... တကယ္လို႔ ညီမွ်ျခင္းတစ္ဘက္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္ သုညတစ္လံုးက အျခားတစ္ဘက္မွာ ေပၚလာလိမ့္မယ္ ... ႏွစ္ေယာက္လံုးဖမ္းလည္း ဖမ္းလို႔မမိတဲ့ အဲဒီသုညကို ဖမ္းမိခဲ့ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မွ (ဘာထူးမွာလဲ) ... ဘာမွ မရွိျခင္းဟာလဲ သုညပဲ မဟုတ္လား ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ အျခားတစ္ဖက္မွာ တန္ဖိုးရွိဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ က စြန္႔ခဲ့ရမယ့္ ပိုျမင့္တဲ့ တန္ဖိုးလိုတယ္ ...
၃ = ၁
၂ = ၁ + ၁
(သို႔)
၁ = ၁
၀ = ၁ (- + x --ံြ ) ၁ (သို႔) ၁ (- + x --ံြ ) ၁ = ၀
သူ(မ)နဲ႔ က်ေနာ္ အရမ္းမေ၀းပါဘူး ... ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုစာေလာက္ပါပဲ ... ျပကၡဒိန္ေတြေဆြးလာတဲ့အခါ ညီမွ်ျခင္းက မညီမွ်ျခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ . . .
သူ(မ)ေရာက္လာေတာ့ ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးေပးခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေတာ့လည္း ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔ ထားခဲ့တယ္ ... က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုး ဇတ္လိုက္ ... သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္လက္ေဆာင္မေပးခဲ့ပါဘူး ... သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္ ... အဆံုးမွာေတာ့ သူ(မ)ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္တစ္ ဖက္ ... အဆံုးရဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လက္(ႏု)ေလးက်ိဳးက် အရာအားလံုးဟာ ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ရုပ္ေသးပဲေပါ့ ...။ က်ေနာ္ မ်က္လံုး ကို မရဲတရဲျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာမရွိတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခုေလာက္သာ ျဖစ္ေနပါၿပီ ...
သူ(မ)နဲ႔ ၿပီး(ျပတ္)ၿပီ ... သူ(မ)နဲ႔ ဆက္ရန္ ရွိေသးသည္ ... ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လမ္းခြဲေျမဟာ သနားစရာေကာင္းလို႔ ... ေျခာက္ေသြ႕လို႔ ... မ်က္ရည္ေတာင္မ၀ဲခဲ့ဘူး ...
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ... ေျပာေတာ့ သူ(မ) ရယ္တယ္ ... ျပန္ေတြ႔ျဖစ္မွာပါ ... တဲ့ ...
သူ(မ)ကို အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူး ... သူ(မ)ကိုယ္တိုင္က က်ေနာ္အိပ္မက္ျဖစ္ေနၿပီး သူ(မ)ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား အတိုင္း က်ေနာ္လင္းလင္းလက္လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနပါၿပီ ... :) . . . :)
အရွိကို အရွိတိုင္းသာ ...
လ်ံႏိုး
၂၅၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁ ၉း၀၄ မိနစ္(ည)ဖိလစ္ပိုင္စံေတာ္ခ်ိန္
ေခတၱမနီလာ :)
အသည္းႏွလံုးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အခ်ိဳင့္ပါတဲ့ အသည္းႏွလံုးပါပဲ ... :)
သူ(မ)ဟာ က်ေနာ္နားၾကပ္ေလးျဖစ္ခဲ့ ... က်ေနာ္တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနခ်င္တဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ၀တ္လိုက္တယ္ ... က်ေနာ္ပ်င္းရိတြဲလံတဲ့အခါ နားၾကပ္ေလးကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္ ... သူ(မ)ဟာ ဟာသျဖစ္ရဲ့ ... သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ရဲ့ ... ေရဒီယုိျဖစ္ရဲ့ ... အသည္းစြဲလူရႊင္ေတာ္ ျဖစ္ရဲ့ ... အင္တာနက္ျဖစ္ရဲ့ ...
ခမ္းခမ္းနားနားျမတ္စြန္းလိုက္တာမရွိသလုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေပးဆပ္လိုက္ရတာလဲ ရွိဘူး ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ ၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုပဲ ရွိခဲ့တယ္ ... တကယ္လို႔ ညီမွ်ျခင္းတစ္ဘက္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္ သုညတစ္လံုးက အျခားတစ္ဘက္မွာ ေပၚလာလိမ့္မယ္ ... ႏွစ္ေယာက္လံုးဖမ္းလည္း ဖမ္းလို႔မမိတဲ့ အဲဒီသုညကို ဖမ္းမိခဲ့ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မွ (ဘာထူးမွာလဲ) ... ဘာမွ မရွိျခင္းဟာလဲ သုညပဲ မဟုတ္လား ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ အျခားတစ္ဖက္မွာ တန္ဖိုးရွိဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ က စြန္႔ခဲ့ရမယ့္ ပိုျမင့္တဲ့ တန္ဖိုးလိုတယ္ ...
၃ = ၁
၂ = ၁ + ၁
(သို႔)
၁ = ၁
၀ = ၁ (- + x --ံြ ) ၁ (သို႔) ၁ (- + x --ံြ ) ၁ = ၀
သူ(မ)နဲ႔ က်ေနာ္ အရမ္းမေ၀းပါဘူး ... ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုစာေလာက္ပါပဲ ... ျပကၡဒိန္ေတြေဆြးလာတဲ့အခါ ညီမွ်ျခင္းက မညီမွ်ျခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ . . .
သူ(မ)ေရာက္လာေတာ့ ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးေပးခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေတာ့လည္း ပံုျပင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔ ထားခဲ့တယ္ ... က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုး ဇတ္လိုက္ ... သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္လက္ေဆာင္မေပးခဲ့ပါဘူး ... သူ(မ) က်ေနာ့္ကို ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္ ... အဆံုးမွာေတာ့ သူ(မ)ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္တစ္ ဖက္ ... အဆံုးရဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လက္(ႏု)ေလးက်ိဳးက် အရာအားလံုးဟာ ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ရုပ္ေသးပဲေပါ့ ...။ က်ေနာ္ မ်က္လံုး ကို မရဲတရဲျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ(မ)ဟာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာမရွိတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခုေလာက္သာ ျဖစ္ေနပါၿပီ ...
သူ(မ)နဲ႔ ၿပီး(ျပတ္)ၿပီ ... သူ(မ)နဲ႔ ဆက္ရန္ ရွိေသးသည္ ... ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လမ္းခြဲေျမဟာ သနားစရာေကာင္းလို႔ ... ေျခာက္ေသြ႕လို႔ ... မ်က္ရည္ေတာင္မ၀ဲခဲ့ဘူး ...
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ... ေျပာေတာ့ သူ(မ) ရယ္တယ္ ... ျပန္ေတြ႔ျဖစ္မွာပါ ... တဲ့ ...
သူ(မ)ကို အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူး ... သူ(မ)ကိုယ္တိုင္က က်ေနာ္အိပ္မက္ျဖစ္ေနၿပီး သူ(မ)ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား အတိုင္း က်ေနာ္လင္းလင္းလက္လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနပါၿပီ ... :) . . . :)
အရွိကို အရွိတိုင္းသာ ...
လ်ံႏိုး
၂၅၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁ ၉း၀၄ မိနစ္(ည)ဖိလစ္ပိုင္စံေတာ္ခ်ိန္
ေခတၱမနီလာ :)
