ခရစ္စမတ္ဆိုတာ ...???

အေမရိကန္က အေတြးအေခၚ …
ဆြိဒင္က အေတြးအေခၚ …
ေဘဂ်င္းက အေတြးအေခၚ …
ဖိလစ္ပိုင္(မနီလာ)က အေတြးအေခၚ …
ရန္ကုန္က အေတြးအေခၚ …
ကမၻာတ၀ွမ္းက အေတြးအေခၚေတြ ခရစ္စမတ္ကို
အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံုမတူၾကဘူး …

အေမရိကန္တို႔ ဆြိဒင္တို႔ ေဘဂ်င္းတို႔ေတြက ေအးေတာ့
ခရစ္စမတ္ကို အေႏြးထည္လို ၀တ္ၾကတယ္ …
ဖိလစ္ပိုင္(မနီလာ)တုိ႔ ရန္ကုန္တို႔က ပူေတာ့ ခရစ္စမတ္ကို
ပန္ကာလို ဖြင့္ၾကတယ္ …
အဲ … ရန္ကုန္မွာ မီးမလာေတာ့ ပန္ကာလို ဖြင့္ၾကသတဲ့ …

ကဲ …
စဥ္းစားၾကည့္ပါ …
ခရစ္စမတ္ဆိုတာ ???

ဘယ္သူက ဘာအတြက္ ဘယ္ကို ဘယ္လိုလာၿပီး ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္… ဆိုတာ …
ခင္ဗ်ားတို႔ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ ဒီမိုဂေရစီဗန္းျပႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ …
ရိုင္းစိုင္းတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေဒသအခ်ိဳ႕မွာ …
ခရစ္စမတ္ကို ဘီယာဘူးထဲက အျမဳပ္ေတြ အခ်ိဳ႕နဲ႔ …
အရက္ပုလင္းထဲက နတ္ဆိုးရယ္သံတခ်ိဳ႕နဲ႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကသတဲ့ …
ခင္ဗ်ားတို႔ ရိုင္းစိုင္းမႈေတြ ေအာ့ႏွလံုးနာတယ္ဗ်…

ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတြးၾကည့္ဦး …

                                                                           လ်ံႏိုး
ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၀ ည ၉း၃၀

ဆဌဂံ

နက္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို

ဓားနဲ႔ ...

ထပ္မႊန္းတယ္ ...



(၂)

"မင္း မေမြးခင္

လူ႔ဘ၀ႀကီးအေၾကာင္း နည္းနည္းေလ့လာထားေတာ့

ေကာင္းတာေပါ့ ..." ဆိုၿပီး အလုပ္ထုတ္ပစ္တယ္ ...



(၃)

ကြဲေနတဲ့ အသည္းကို

ညတိုင္း ...

အိပ္မက္လာေပးတယ္ ...



(၄)

ကဗ်ာေရးခ်င္ေနေသးတဲ့

လက္ကို ...

နိဂံုးစာရြက္လွမ္းေပးတယ္ ...



(5)

လွ်ံကားျပည့္၀ေနတဲ့ အာသာကို ...

အဆီအစိမ့္ေတြ ...

ထိုးေကၽြးတယ္ ...



(၆)

အိပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို

အနမ္းနဲ႔ ...

ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကဆုန္စိုင္းထြက္ခြာသြားတယ္ ...

ေမြးဖြားျခင္း

ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ
စတင္လက္ဆင့္ကမ္းတဲ့အခါ …

နတ္ဆိုးမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
သူရဲေကာင္းမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
မုဒိတာမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
ေမတၲာမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
အႏုပညာမ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …
လူမိုက္မ်က္၀န္းတခ်ိဳ႕ …

ငါ့ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္ …

ဆက္လက္ၿပီး ငါ့နာမည္ကို သူတို႔ေတြလက္ထဲ ေ၀ဖန္ခိုင္းတယ္ …
ေ၀ဖန္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကို မႀကိဳက္ဘူး …
တခ်ိဳ႕ကို ႀကိဳက္တယ္ …
တခ်ိဳ႕ကို လိုအပ္တယ္ …
တခ်ိဳ႕ကို သၿဂိဳလ္လိုက္တယ္ …

ဒီမွာ ညီမေလး …
လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ႀကီးျပင္းတာကြဲ႔ …

သင္မပိုင္တဲ့ ကမၻာ

ငါ့ကမၻာမွာ အမႈိက္စေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ...
အဲဒါကို ရွင္းမယ့္စိတ္က တံျမက္စည္းကို ဖက္ၿပီး အိပ္ေနတုန္း ...

ငါ့ကမၻာမွာ ႏို႔ေသာက္ထားတဲ့
၀လံုးေလးလည္း ရွိတယ္ ...
အဲဒီ၀လံုးေလးက အဘိ္ုးအိုနဲ႔ ယုန္သူငယ္ကို
ၿမိန္ေရယွက္ေရအေကာင္လံုးလိုက္ မ်ိဳခ်ထားတယ္ ...

ငါ့ကမၻာမွာ ပဥၥဂံတစ္ခုနဲ႔ သံုးနားညီႀတိဂံအခ်ဳိ႕ေပါင္းစည္းျခင္းေတြ
မိုးေပၚ ခ်ိတ္တင္ထားတယ္ ...
သူတို႔က မၾကားတတ္ေပမဲ့ ငါသူတို႔ကို
စကားေျပာေလ့ရွိတယ္ ...
တခါတခါ ငါ့ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ခုန္ဆင္းလာၾကေတာ့ ...
လမ္းတ၀က္မွာ သူတို႔ေပ်ာက္သြားတယ္ ...
သူတို႔ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းအတြက္ ငိုလိုက္ရတာအေမာ ...

ငါ့ကမၻာမွာ ...
မနက္တိုင္း အိပ္ရာေပၚက င့ါကိုယ္ငါ
ျပန္ခူးၿပီး ...
ညတိုင္း အိပ္ရာထဲကို ငါ့ကိုယ္ငါ
သမ္းေ၀မ်ည္းငိုက္ျပန္သီးေလ့ရွိတယ္ ...

ငါ့ကမၻာမွာ ...
ဘယ္သူကမွ လက္သင့္မခံတဲ့ အနမ္းေတြ
ငါ့ကဗ်ာမွာ ပံုအပ္ထားခဲ့တယ္ ...
ကဗ်ာဆရာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ကဗ်ာမာယာမွာ
ယစ္မူးတတ္သူမို႔ ...

ငါ့ကမၻာမွာ ...
``မေသာ္တာအေၾကာင္း ေတြးေတာျခင္း´´ ဆိုတဲ့ ရိုးရာနဲ႔
အိပ္မက္ေတြကို ကုလားရွင္ျပဳ ျပဳေပးရင္း ဘာညာကြိကြငါဟာ
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္မွ အိပ္တတ္လာၿပီ ...


                                                     လ်ံႏိုး
                                            ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၀(ည ၁၁:၂၃)

``နာရီႀကီး´´

ေမာ္ဒန္ဓားသြားေတြ
ပလူပ်ံေနတဲ့ၾကားမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း
ဂႏၶ၀င္ေတးသြား ေသြးေနလို႔ မရေတာ့ဘူး ...

ေမာ္ဒန္ျဖစ္ေအာင္ ...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ရမယ္ ...
အီမိုစတိုင္လ္ေတြ ေလ့လာရမယ္ ...
အကႌ်ကို ႏွစ္ဖက္လွမဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းျပန္၀တ္ရမယ္ ...
မိန္းမဆန္ဆန္ မိတ္ကပ္ေတြ နည္းနည္းလူးရမယ္ ...
ေနမင္းႀကီးကို အိပ္မက္ထဲ ခပ္ခ်ပ္ခ်ပ္ေလး ထည့္ထားရမယ္ ...
မေသာ္တာကို ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ဆဲေရးတိုင္းထြာရမယ္ ...
စကားလံုးေတြကို အားေဆးတိုက္ရမယ္ ...
ေမွာ္ဆရာကို ေစလိုရာေစ ႏွဖားႀကိဳးတပ္ခိုင္းေစတတ္ရမယ္ ...
မိုနာလီဇာဆီက ေသြးမ်က္ရည္ေတြ ခ်ဴညစ္ယူရမယ္ ...
လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီကို မေသာ္တာပံုဆြဲခိုင္းရမယ္ ...
ဆက္လက္ၿပီး ...
အာဒံကို မေသာ္တာဆီ လူပ်ိဳလွည့္ခိုင္းၿပီး
ဧ၀ကို သားမွတ္မွတ္မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမယ္ ...
ဆူးခက္မင္း တို႔ အနတၱအေနာ္မာ တို႔ ဆီကေန LP အေၾကာင္း တီးေခါက္ယူရမယ္ ...

ဟိုးအရင္တုန္းက
ျပားခဲ့တဲ့ ကမၻာႀကီးက အခုေတာ့ လံုး၀န္းသြားပါၿပီ ...
ဟိုးအရင္တုန္းက
လူရာမ၀င္တဲ့ ေမာ္ဒန္စတိုင္ေတြ အခုတြင္က်ယ္သြားၿပီ ...

ဒါ၀င္ရဲ့ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာတဲ့
နိယာမထဲမွာေတာ့ လူ နဲ႔ ေမ်ာက္ မအပ္စပ္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ...
တိရစၧာန္ကို ဘိုးေအေခၚဖို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေဏွာက္ေတြက ရာစုႏွစ္ႀကိဳေျပးေနေတာ့
ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး ...

နီရိုးဘုရင္ႀကီးရဲ့ သာမန္တေယာလက္သံဟာ
ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ...
ပတ္၀န္းက်င္က အရွိန္ေကာင္းခဲ့တဲ့ မီးခိုးမီးလွ်ံေတြေၾကာင့္ပါ ...
တိုင္းနယ္ေဘာလံုးသမားရ့ဲသား ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမား
ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ ...
တံငါနားနီး တံငါ ကြဲ႔ ... မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဟဲ့ ...

ပတ္၀န္းက်င္က လူပဲ ...
လူကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မဟုတ္ဘူး ...

အရာအားလံုး သူ႔သေဘာသူေဆာင္ၿပီး
ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္ ...
ငါ့တိုင္ကပ္နာရီႀကီးလည္း ေျပးလႊားေနရင္းေပါ့ေလ ...



လ်ံႏိုး
ႏို၀င္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၀

``တူးခါးခါးေန႔ရက္စြဲ´´

မေန႔ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ...

ဒီေန႔ ေန႔စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့

ျပကၡဒိန္ေပၚကေန မ်က္ရည္ေတြ ယိုစိမ့္ထြက္က်ေနခဲ့တယ္ ...

ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီညကို တူးခါးစြာ ဆက္လက္ငံုခဲထားလိုက္ၿပီး ...



ေခါင္းတလားဆန္ဆန္ အထီးက်န္ဆိတ္သုန္းတဲ့

ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာမႈမွာ စကားလံုးေတြ လစ္ဟာလ်က္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ ...



ေကာင္းကင္ကို တိုင္တည္ၿပီး ငိုခ်င္း ခ်လိုက္ပါတယ္ ...

ေျမႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီး ငိုခ်င္း ခ်လုိက္ပါတယ္ ...

ဆံဖ်ားပန္ စံပယ္နံ႔ေလး မထြက္ခြာခင္မွာ

မ်က္၀န္းထဲက ျပည့္စံုတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔

စကားလံုးေပါင္းေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ

ေရးဖြဲ႔သြားပါတယ္ ...လို႔ ...



ဂြဒ္ဘိုင္း ဆိုၿပီး ဥဩသံတိုေလးဆြဲေအာ္ထားဆဲ

ဘရိတ္မပါတဲ့ ေျခသံေတြဟာ

ေႏြေခါင္ေခါင္မုိးႀကိဳးပစ္သလို စူးခါးတယ္ ...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျခရာသံေလးေတြကို

မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြၾကားက ကမၻာေက်ာ္အမွတ္တရႀကီးျဖစ္တဲ့

နီရိုးဘုရင္ႀကီးရဲ့ တေယာလက္သံေတြလို ျပကၡဒိန္အဆက္ဆက္

အုပ္အုပ္လြင္လြင္ ၾကားေနရတုန္းပဲ ...

ဒါပါပဲ ေကာင္မေလး ...

ေအာက္တိုဘာေန႔ရက္ေတြ ခါးတူးလည္း ႏို၀င္ဘာထိ ဆက္ေသာက္မယ္ ...

ဒီဇင္ဘာထိ ဆက္ေသာက္မယ္ ...

ဇန္န၀ါရီထိ ဆက္ေသာက္မယ္ ...

ေဖေဖာ္၀ါရီထိ ဆက္ေသာက္မယ္ ...
.......... ဆို ...............
........ ဆို .........
....... ဆို ....
. ေသတဲ့အထိ တရႈိက္မက္မက္ေသာက္သံုးသြားမယ္ ...



လ်ံႏိုး

ႏို၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၀

``ခ်စ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ...´´

မနက္ျဖန္ရဲ့ အတိတ္ေတြမွာ
အိပ္မက္တို႔ ခါးတူးေသဆံုးခဲ့ၿပီးပါၿပီ ...
သုည တစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
မေတာ္တဆက်ဆံုးကြဲေၾကေစသြားတဲ့ အျဖစ္က
အေဖေျပာဖူးတဲ့ ``လံုး၀ကို အသံုးမက်ဘူး´´ ဆိုတဲ့စကားကုိ
ပီပီျပင္ျပင္ အသက္၀င္လာေစခဲ့ ...

မည္းညစ္ညစ္ရင္ခုန္မႈေတြကို ျပကၡဒိန္ခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲ
ျပြတ္သိပ္ထည့္ရင္း ...
ကာလနဂါးဟာ အိုမင္းေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး
လဆုတ္လကြယ္တို႔ လွည့္ပတ္လြင့္ေမ်ာခဲ့ေပမဲ့
အသံုးမက်တဲ့ တစ္ေနရာမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း
ဖင္ေသ ေနခဲ့တယ္ ...

လက္ရွိအေနနဲ႔ တစံုတခုကို
မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ အေမေမြးထားတဲ့
လက္ႏွစ္ဖက္ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႔ ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္
အေရးမေျဖာင့္ေတာ့ဘူး ...

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကေတာ့
ေဆာင္း၀င္လို႔ ခ်မ္းတုန္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ အေမ ...
မေနာစိတ္တို႔ကေတာ့ ေခၽြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
အိုက္စပ္ေနတတ္ၿပီး မီးမလာတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ယပ္ေတာင္ေလးမ်ား
ေတြ႔ေလမလား လိုက္ရွာေနမိတတ္ပါတယ္ အေမ ...

ဒီလိုပါ အေမ ...
ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးတို႔ရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ
သေကၤတေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္ ... လို႔ ...
:(
:)
;)
<3
:'(
Bye ...

``ဘ၀ဋီကာ´´

ဒီမွာ လူႀကီးမင္းမ်ား ...
ငါဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အတြက္
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ပရမ္းပတာဥပေဒနဲ႔ ငါ့လြတ္လပ္မႈကို
တရားစြဲဆိုစရာမလိုဘူး ...

ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ငါ
မီးစာမကုန္ခမ္းေသးတဲ့ ေနမင္းႀကီးကို
ေကာင္းကင္ထက္ထြန္းညွိထားတယ္ ...

ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ငါ
မာသာထရီဆာလို မိဘမဲ့ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို
ႏွလံုးသားနဲ႔ ခ်စ္တယ္ ...
တလက္စတည္း ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ပဲ
သူတို႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သြားမယ္ ... လို႔ စိတ္ကူးတယ္ ...

ကဲ ... ထားပါ ...
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို
ေသြ႔ေျခာက္ခြင့္ေပးၾကပါဦး ...
ေသြ႔ေျခာက္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ကဗ်ာစမ္းေရကို ေသာက္တဲ့အခါ
ငါဟာ နတ္ျပည္က အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ငါ့ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ ငါ
သထံုၿမိဳ႕ေဟာင္းက ေကာင္မေလးကို လြမ္းတယ္ ...
သေရေခတၱရာက အေၾကာ္သည္ကို အိပ္မက္မက္တယ္ ...
တေကာင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းက ဗမာစကားသိပ္မပီတဲ့လူႀကီးကို စကားလွမ္းေျပာတယ္ ...

ဒါေတြ အားလံုးဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးနဲ႔ လားလားမွ်မသက္ဆိုင္တဲ့
ငါ့လြတ္လပ္မႈေတြပဲ ...

လူလြတ္လပ္မွ စိတ္လြတ္လပ္မယ္ ...
စိတ္လြတ္လပ္မွ အေတြးအေခၚေတြ လြတ္လပ္မယ္ ...
အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွ ေျခလွမ္းေတြ လြတ္လပ္မယ္ ...
ေျခလွမ္းေတြ လြတ္လပ္မွ အနာဂတ္ေတြ လြပ္လပ္မယ္ ...
အနာဂတ္ေတြ လြတ္လပ္မွ ငါတို႔ရဲ့ မိဘေတြ အသက္ျပန္ရွင္မယ္ ...

ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ရွိတယ္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လြတ္လပ္မႈမွာ ေလးစားမႈေတာ့ ရွိပါေစ ...

                                                 လ်ံႏိုး
                                          ေအာက္တိုဘာ ၇ ည ၁၀ နာရီ ၃၆ မိနစ္

“အာလဖ နဲ႔ ဩေမဃ”

ေက်းဇူးျပဳၿပီး …
နာက်င္မႈ ေဟာက္သံေတြကို
အဆံုးစြန္ထိ အသံခ်ဲ႕ေပးၾကပါ …

ကာလသူေတာင္းစားေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ႀကီးထြားလာတာမို႔ …
- – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – -
- – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – -
လသားကေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
တခါတေလ ကိုယ့္တြန္းလွည္းကိုယ္
ထမ္းေျပးရတဲ့အခ်ိန္ေတြရွိတယ္ …
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?
ငါဟာ ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ …

ေတာတြင္းသားေလး ငါ ေပါ့ …
ေသြးပင္လယ္ေတြၾကား ေျခေထာက္ေတြ
ပြန္းေၾကေနေအာင္ ေလွ်ာက္ရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိပါ့ …
ေျခပစ္လက္ပစ္ ဒေရာေသာပါးေျပးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါ့ …
- – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - -
– – - — – - – - – - – - – - – - – - – - – - –
ငါဟာ ဆြတ္စိုၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္
မ်က္ရည္ေတြကို အပံုးလိုက္ အခြက္လိုက္
ဗြမ္းဗြမ္းႀကဲေလာင္းခ်ၾကပါ …
ေလာင္းခ်ေပးၾကပါ …
- – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - -
ကမၻာႀကီးရဲ့ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္မေရာက္ေသးခင္ …
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တခြန္းစကားေလးကို …
ခုနစ္ကမၻာၾကား၊ ရွစ္ကမၻာၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္မယ္ …

“အခ်စ္”
……………………………………………..

အာလဖ နဲ႔ ဩေမဃ ဆိုတာ အစ နဲ႔ အဆံုး ျဖစ္ၿပီး
ဂရိဘာသာစကားကေန လာတာပါ …(မသိေသးသူမ်ားအတြက္)
ေလာကမွာ အခ်စ္က ကမၻာႀကီးကို စခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခ်စ္ကပဲ ကမၻာႀကီးကို
အဆံုးသတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ … ဘာ ဘာသာေရးမွ မပါ ပါဘူး …
ေကာင္ေလး နဲ႔ ေကာင္မေလး ခ်စ္ တယ္ … ေနာက္ ညားတယ္ …
ကေလး ေမြးတယ္ … ေနာက္ ေမြးတယ္ ေမြးတယ္ …

ေလာကမွာ အခ်စ္ငတ္တဲ့လူေတြဟာ ကံအဆိုးဆံုးလူေတြပါ …
ဒါေၾကာင့္ …
ခ်စ္ေပးၾကပါ အခ်င္းခ်င္း …

``ဘ၀စည္း၀ါး´´(သို႔)``တစ္´´

တ ခါ တ ေလ က ႏၱာ ရ ကို  အ လည္ ေရာက္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ္ ကုိ ကိုယ္  အ ငမ္း မ ရ ျပန္ ေသာက္ သံုး တယ္ …

တ ခါ တ ေလ  ရာ ဇ ၀င္ ထဲ  မ်က္ စိ လည္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  အား မ နာ တမ္း  ျပန္ သတ္ တယ္ …

ဂီ တာ တစ္ လက္ ကို  အ ေလး ဆံုး အ ရာ တခု လ႔ို  ထင္ မိ တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ခ်ိဳ ၿမိန္ စြာ  တီး ကာ ညည္း ေန တတ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

အ ျပည့္ ၀ ဆံုး လ ေရာင္ ေအာက္ မွာ  လမ္း ထြက္ ေလွ်ာက္ တဲ့ အ ခါ …

က ဗ်ာ တ ပုဒ္ လို  ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ေခါက္ တံု႔ ေခါက္ ျပန္ ေရး စပ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

ငါ့ စည္း ၀ါး ေတြ နဲ႔  ငါ …

ဒီ ဘ ၀ ထဲ မွာ  ေန ေပ်ာ္ ပါ တယ္ …

ငါ့ စ ကား လံုး ေတြ နဲ႔ ငါ …

တ ခါ တ ေလ  ဖြက္ ထား ရ ေကာင္း မွန္း ေတာ့  သိ ပါ တယ္ …

ငါ့ မိ နစ္ ေတြ နဲ႔  ငါ …

အ ခ်ိန္ ေတာ့  မွန္ ေလ့ ရွိ ပါ တယ္ …

ဘယ္ သူ မွ ရွိ တဲ့ အ ခါ …

ရယ္ သံ ေတြ ကို  မိ တၱဴ ပြား ၿပီး

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ျပန္ စည္ ကား ေန ေလ့ လည္း  ရွိ ပါ တယ္ …

                                                          လ်ံႏိုး

                                                စက္တင္ဘာလ ၂၂၊ ၂၀၁၀

“သင္ရိုးကဗ်ာ”

မလွမြန္ ...

ငါ့ကို ထူပါ ...
ေစတနာေတြ ေနာက္ထားၿပီး ငါ့ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ပါ ...

ဩ၀ါဒေတြ ... ေဒၚလာ($)ေတြ
ေနာက္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွားေနလဲ ဆိုတာသာ
သင္ျပေပးပါ ဦးဖိုးက်ား ...

လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ကယ္ခဲ့တယ္ ...
ခင္ဗ်ား တဆိတ္ကို တအိတ္လုပ္ၿပီး
နာမည္ေကာင္း ဘယ္လိုယူခဲ့တယ္... ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး ကိုသာဇံ ...
အေရးႀကီးတာ အေရးႀကီးတာပါပဲ လို႔ ခင္ဗ်ား သိထားဖို႔ပါပဲ ...

လူဆိုးေတြကို ဟိတ္ဟန္ႀကီးဖမ္းျပဖို႔ထက္
သိုးေရၿခံ အတုအေယာင္ေျမေခြးေတြကိုသာ
ထိုက္ထိုက္တန္တန္အေရးယူေပးပါ ကိုလွေရႊ ...

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ
အလုပ္ခ်ိန္မွာ အိပ္ေနရၿပီး ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနၾကတဲ့ သူေတြဆိုတာ ...
ခင္ဗ်ား အသိဆံုးပါ ကိုဖိုးေမာင္ ...
ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေဟာက္သံကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ ေတြးေနၾကတာလဲ ...???
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ ...???
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲ ...???

အႀကံတခုေတာ့ ေပးခ်င္တယ္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ ရြတ္ဖတ္သရဇၨာယ္ေနတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ႀကီးကို
ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွလံုးသားမွာ မရိုးမရြေလး ခ်ိတ္တင္ထားရင္ေတာ့ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတို႔နဲ႔ တလံုးတ၀ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးေနတာရဲ့ တစ္သန္းပံုတပံုေလာက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ခြင့္ေပးၾကပါ ...
ေနာက္ ...
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိပါလိမ့္မယ္ ...

ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ရပ္ေတြကို အမွန္အမွား မဟုတ္ဘဲ
မ်က္ရည္ခ်ိန္ခြင္တရားနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ရပ္ေတြက အေလးသာေနမွာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ...
နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးပါ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တတ္လာပါလိမ့္မယ္ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ေနၾက ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏေလာက္ ေပးဖတ္စမ္းပါ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက လူေတြကို ဟာဒယရႊင္ေဆးအျဖစ္
ခဏေလးပဲ ရယ္, ရယ္ဗ်ာ ... တ၀ႀကီး တိုက္ေကၽြးခ်င္လို႔ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

``ဒဏ္ရာ´´

ေန႔ရက္ေတြေပၚမွာ ...
စကားတခြန္းကို အခါခါေသြးေနတယ္ ...

ေရးလာမယ့္ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ...
ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္  ခ်ိတ္တင္ထားလိုက္တယ္ ...

``ကိုလံဘတ္(စ္)ရဲ့ နိယာမ´´

ကဗ်ာတပုဒ္ကို အရွိအတိုင္း အန္ခ်ဖို႔ ...

ကဗ်ာဆန္တဲ့ အေမွာင္ပ်ိဳးလမင္းကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ႏွင္းဆီဘုရင္မကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုက စံပယ္ကို ခူးတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ စာသားေတြကို တစစီျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စီၾကည့္တယ္ ...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ကဗ်ာတပုဒ္ ငါ စပ္လုိက္တယ္ ...
“ငါ့ကဗ်ာ နဲ႔ ငါ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီပဲ” ...
- - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - -
ေရွ႕ကိုပဲ ရႈတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ...
ေရွ႕ကုိပဲ လွမ္းတတ္တဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ...
ရယ္သံေတြကို ေနာက္ျပန္မပို႔တတ္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ...
ေ၀းခဲ့တယ္ ... လို႔သာ ခပ္ရွင္းရွင္း မွတ္ယူေပးပါ ...

ေရာမတၿမိဳ႕လံုး ငရဲမီးထြန္းပြဲ က်င္းပေနတာေတာင္မွ
တေယာထိုးမပ်က္ခဲ့တဲ့ နီရိုး ဘုရင္ႀကီးလို ...
ငါ့အနာဂတ္ေတြကို နင့္နႈတ္ခမ္းပါးထက္ဆီ ရက္ရက္ေရာေရာနဲ႔
ေ၀သႏၱရာ ဇာတ္မခင္းခဲ့ႏိုင္တာ တခုလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ ...
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
“အခ်စ္ဟာ ဘ၀မွာ ခ်ိဳၿမိန္ေပမဲ့ ...
ဘ၀ဟာ အခ်စ္မွာ မခ်ိဳၿမိန္ဘူး ...”
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
အေသေကာင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အခုခ်ိန္ထိ
အသက္ေတာ့ ေမ်ာေမ်ာရႈေနပါေသးတယ္ ...
စကားတစ္ခြန္းကို မရိုးမအီဘဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ဆိုေနရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ - -
“ဆံုၾကဦးမွာပါ ...”
- - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - -
ကမၻာႀကီး လံုး၀န္းၿပီး လည္ပတ္ေနတဲ့အတြက္ ...
ငါ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ အေရွ႕အရပ္ကလည္း
တေန႔ေတာ့ အေနာက္အရပ္ဆီ ေျခခ်ျဖစ္ဦးမွာပါ ...

``မ်က္ရည္ေသာ့ ...´´

အသက္ရႈသံ တမွ်င္တစမွ မရွိတဲ့
သေဘာၤႀကီးကို စြင့္စြင့္ကားကားလြင့္ရင္း ...
မ်က္ရည္ေခ်ာင္းေဖါက္ေနသူ ေကာင္မေလးကို စြန္႔ခြာခဲ့တယ္ ...
.........................................
ေကာင္မေလး ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို
မ်က္စိစံုမွိတ္ ... ႀကိတ္မွိတ္ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္ရင္း ...
စကားလံုးတလံုးကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ရြက္ဆိုလိုက္တယ္ ...
``မင္း(အခ်စ္)ထက္ အေရးႀကီးတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကို ဖြင့္ဖို႔
                          ``ေသာ့´´
ငါ ရွာရဦးမယ္ ...´´
(၂)
ငါ့ အနာဂတ္ကို လူယံု ျပန္မသတ္ေစခ်င္ဘူး ...

”မႏုႆသီခ်င္း”

ေန၀င္တိုင္း ၾကယ္စင္ေတြကို
ေကာက္ေကာက္ပါ မွ်ားေနမိတတ္တဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ …
လက္ေတြ အံေသလာေတာ့
ညေပ်ာက္သူ …
တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုတာ သိခဲ့လိုက္ရ …
………………………………………………
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
သာမညမႏုႆလူသား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္ …
(၂)
ေျခေထာက္ေညာင္းရင္ ျပန္လာလိမ့္မယ္ … ဆိုတာ
မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ပိုင္ဆိုင္(ေနထိုင္)လာခဲ့တဲ့
အိမ္အိုႀကီးက တိုးတိုးေလး သိေနခဲ့တယ္ …
ဒီေတာ့ …
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ မွန္းထားတာထက္ သာလြန္ထူးကဲစြာ …
ငါ့အေသြးအသားအားလံုး ေျခကုန္ႏႈန္းက်လာခဲ့ …
(၃)
ကတိုက္ကရိုက္လြတ္လပ္တဲ့ ဟိုတုန္းက ငါ့ခဏေလးမ်ား ေလးေတြ …
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကိုင္ေနဆဲ
ဒုိင္ယာရီေကာင္းကင္ႀကီး ၿပိဳမက်လာခင္ …
ငွက္တစ္ေကာင္လို ကဆုန္စိုင္းပ်ံသန္းသြားၿပီး
“အေမနဲ႔ အေဖ ေရ …
သားျပန္လာၿပီ …” လို႔ အားရပါးရ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္ …
………………………………………………….
ဒီလိုနဲ႔ …
ငါ့လမ္း ငါ ေလွ်ာက္ရင္း …
ေခၽြးသီးေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တသြယ္သြယ္ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္ …
ပြန္းပဲ့ျခင္းနဲ႔ ႏႈန္းခ်ိမႈေတြ ေျခေထာက္ေတြေပၚ အစီအရီျပြတ္သီးလာခဲ့တယ္ …
(၄)
“ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ …
ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ … ေဗ ေဗ ပတ္ ေဗ ပံု ပတ္ …”
ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကစမ္းပါ ကြ ငါ့ေကာင္ႀကီးရ …
မင္း အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကို မေရာက္ခင္ထိ မင္း ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကရမယ္ …
………………………………………………………..

"MORE THAN NOTHING"

Baby!

Just call me when you need...

Just tell me when you feel something...

Just join me when you feel lonely...

I am yours...!!!

.............................
The nights always come and the days
Becomes blind...

The days hours becomes dreams b'cause
I think of you in all days for the nights are poisonous
By my being madness.
.........................................
Baby!
Do you copy me?
Do you hear my heart beating?

For the last of this poem,
Nothing I can say but I love you...
Nothing I can do but I cherish you...
Nothing I can think but you...

“၀န္ေပါ့ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳသူ …”

ဘူတာရံုႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔

ငါ့ကို စြန္႔ခြာေျပးထြက္ခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …

ဘူတာရံုနဲ႔ ငါနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းလြတ္လပ္စြာ

တစစီကြာေ၀းခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …

ၾကယ္စင္ႏႈိးထမႈေတြကို အေဖာ္ျပဳသူအျဖစ္

အထီးက်န္မႈေတြကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္ခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေန႔က် …

ငါဟာ ရထားတစင္းျဖစ္မွန္း ငါ့ကိုယ္ငါ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ …

……………………………………………….

(၂)

“အို အဖ … အိုအဖ …

အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို စြန္႔ပစ္ေတာ္မူသနည္း …

ကၽြႏု္ပ္လဲေနေသာအခ်ိန္ အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတာ္ကို

၀ွက္ထားေတာ္မူသနည္း …”

ကၽြႏုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းျမစ္အစင္းေပါင္။မ်ားစြာကို

ေန႔စဥ္ အဟုန္လိုက္ အစီးလိုက္ ကူးခတ္ေနရပါသည္ …

ကၽြႏု္ပ္၀န္မ်ားသည္ ပခံုးမ်ားကို

နာက်င္ေတာင့္တင္းေစပါသည္ …

………………………………..

“၀န္ေလး၍ ပင္ပန္းေသာသူ အေပါင္းတို႔ ငါထံသို႔ လာၾကေလာ့ …

ငါသည္ ခ်မ္းသာေပးမည္ …” (ရွင္မသဲခရစ္၀င္က်မ္း ၁၁း၂၈)

တရားေဟာခ်က္ေတြေၾကာင့္လား …

တစံုတေယာက္ရဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္လား …

မေတာ္တဆၾကားမိတဲ့ နားေသာတအာရံုေၾကာင့္လား …

အဲဒီ က်မ္းပုိဒ္ ေလး ငါ့ဘ၀ထဲကို မေတာ္တဆျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္ …

…………………………………………

(၂)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ရထားတစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …

ငါ့ကို သက္သာေစတဲ့ …

၀န္ေပါ့ေစတဲ့ ဘူတာရံုႀကီးကို ငါေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …

……………………………………….

(၃)

ငါဟာ …

ဘ၀တစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …

``ဘ၀ေခ်ာ့ေတး´´

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ...
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ...

အာရံုထဲမွာ အိပ္မက္ေတြ တခုမွ
မေရရာေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ...

ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ ဆည္းဆာေတြပဲျဖစ္တယ္ ...
...................................
အိမ္ နဲ႔ ေ၀းတဲ့ အခ်ိန္ ...
....................................
(၂)
စကားလံုးတခြန္းထက္ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတယ္ ...

အိမ္ထဲမွာ ...

ကၽြန္ေတာ္ညေတြအတြက္
အေမ့ေခ်ာ့ေတးေတြ ရွိတယ္ ...

ကၽြန္ေတာ့္ဒဏ္ရာေတြအတြက္
အေဖ့ဒသနေတြလည္း ရွိတယ္ ...

စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာထက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတဲ့
ဖတ္ေနက် ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း အထီးက်န္ေနလ်က္ ရွိတယ္ ...

ရင္မခုန္တာ ၾကာတဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ့
ညိွ႔အားျပင္း မ်က္၀န္းတစံုလည္း
ေက်ာင္းသားဒိုင္ယာရီထဲမွာ ...
ညိႈးငယ္စြာ ရွိတယ္ ...

အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ...
...........................................
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေမႊေႏွာက္ေဖာက္ယူေျပာၾကတဲ့
အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ သိုက္ၿမံဳျခင္း
အလြမ္းေျဖစကားသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ ...

အိမ္ထဲ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစရဲ့
ေခၚသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ ...

အိမ္ ...
..................................................
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္ေတြမွာ အသက္ရွင္ခြင့္ရွိေသးတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြမွာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔
မိတ္ဖြ႔ဲခြင့္ေတြ ရွိေသးတယ္ ...

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြကို
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ရွိေသးတယ္ ...
.............................................
ကဗ်ာေတြေရ ...

ဒီလမ္းေလး အတိုင္း မင္းတို႔ လိုက္သြားရင္ ...
ငါေနတဲ့ အိမ္ေလးကို အသံ၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစနဲ႔ ေတြ႔လိမ့္မယ္ ...

``ဘ၀ေခ်ာ့ေတး´´

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ...
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ...

အာရံုထဲမွာ အိပ္မက္ေတြ တခုမွ
မေရရာေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ...

ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ ဆည္းဆာေတြပဲျဖစ္တယ္ ...
...................................
အိမ္ နဲ႔ ေ၀းတဲ့ အခ်ိန္ ...
....................................
(၂)
စကားလံုးတခြန္းထက္ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတယ္ ...

အိမ္ထဲမွာ ...

ကၽြန္ေတာ္ညေတြအတြက္
အေမ့ေခ်ာ့ေတးေတြ ရွိတယ္ ...

ကၽြန္ေတာ့္ဒဏ္ရာေတြအတြက္
အေဖ့ဒသနေတြလည္း ရွိတယ္ ...

စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာထက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုတဲ့
ဖတ္ေနက် ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း အထီးက်န္ေနလ်က္ ရွိတယ္ ...

ရင္မခုန္တာ ၾကာတဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ့
ညိွ႔အားျပင္း မ်က္၀န္းတစံုလည္း
ေက်ာင္းသားဒိုင္ယာရီထဲမွာ ...
ညိႈးငယ္စြာ ရွိတယ္ ...

အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ...
...........................................
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေမႊေႏွာက္ေဖာက္ယူေျပာၾကတဲ့
အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ သိုက္ၿမံဳျခင္း
အလြမ္းေျဖစကားသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ ...

အိမ္ထဲ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစရဲ့
ေခၚသံေတြကိုလည္း ၾကားတယ္ ...

အိမ္ ...
..................................................
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္ေတြမွာ အသက္ရွင္ခြင့္ရွိေသးတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြမွာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔
မိတ္ဖြ႔ဲခြင့္ေတြ ရွိေသးတယ္ ...

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြကို
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ရွိေသးတယ္ ...
.............................................
ကဗ်ာေတြေရ ...

ဒီလမ္းေလး အတိုင္း မင္းတို႔ လိုက္သြားရင္ ...
ငါေနတဲ့ အိမ္ေလးကို အသံ၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိဥာဥ္တပိုင္းတစနဲ႔ ေတြ႔လိမ့္မယ္ ...

``လြတ္လပ္ျခင္း ယႏၱရား ´´

ဒီပန္းခ်ီကားကို
၀ိဥာဥ္တို႔လိုအင္တပိုင္းတစနဲ႔
မသိမသာ ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲ
အစခ်ီခဲ့ၿပီ ...
.....................................
ေနနဲ႔လ တို႔ ငါ့အေပၚ တလွည့္စီလွည့္ပတ္ျခင္းေတြ ...
                (သို႔)
ေန႔ရက္ေတြ ...
ေမွာ္၀င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္
ငါ့ေျခ ...
ငါ့လက္ ...
ငါ့အား ...
ငါ့အစိတ္အပိုင္းေတြအားလံုး
ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီ ...
.................................
ႏြမ္းရိျခင္း တို႔ဟာ
ငါ့ ၀ိဥာဥ္တို႔ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းကိုယ္စီကို
ဖမ္းခ်ဳပ္လႊမ္းမိုးထားတယ္ ...
ေနာက္ ...
တက္ၾကြျခင္း ...
ရင္ခုန္ျခင္း ...တို႔ဟာ
တစၿပီး တစ ...
တလႊာခ်င္း၊ တလႊာခ်င္း
လွပ္ထကြာက်လာခဲ့တယ္ ...
............................
အခု ငါ ....
..............................
........................
...................
..............
..........
....
..
.
မလွန္ရေသးတဲ့ ဒိုင္ယာရီအေနာက္ဘက္က
စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕တို႔ရယ္ ...
ေက်းဇူးျပဳၿပီး
အသက္၀င္လာမယ့္ ငါ့ပန္းခ်ီကားကို
ပံုစံေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ...
အရိပ္အေငြ႔ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ တိတ္တဆိတ္လွစ္ဟျပေပးၾကပါ ...
..............................
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ....
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မပုနဲ႔ ခရုပံုျပင္ကို အစနဲ႔အဆံုး
၏ သည္မေရြး ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေပးႏုိင္မလား ...
................................
.........................
ဒီအတိုင္း ...
ဒီအတိုင္း ...
ဒီတိုင္းေလးပဲ ငါ့ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးၾကပါ ...
.......................................
ငါ့ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကိုလည္း ေရွ႕ဆက္ခြင့္/
ရူးသြပ္ခြင့္ ...
ေပးၾကပါ ...

``ေႏြဦးႏြမ္းရိမႈ´´

ငါ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းက ....
ခဏေနဆို ...
စၿပီ ...
..............................
သင္ၾကားေရးပိုင္းမွာပဲ ...
မနက္ျဖန္ေတြကို အဆင္သင့္မျဖစ္ပဲနဲ႔
ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ ...
တကယ္ေတာ့ ...
ငါ ....
အားအသင့္ ...
ျမွားအသင့္ ...
ဓားအသင့္ ...
လမ္းအသင့္ ...
တိုနဲ႔ စစ္သည္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ...

ဒါေပမဲ့ ...
ငါဟာ ...
ျပာယီးျပာယာ ရႈတ္ယွက္ခတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ...
မနက္ျဖန္ေတြမွာ အစိမ္းသက္သက္ေမြးဖြားလို႔ ...

တခါတေလ ကဗ်ာေတြကို ငါ ေျပာမိတယ္ ...
``စစ္မတိုက္ခင္ လက္ဗလာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ...´´ ... ရယ္လို႔ ...
............................................
မေျပးပဲနဲ႔ ေ၀းသြားခဲ့တဲ့ မေန႔က ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ...
ကဗ်ာေတြထဲ ျဖန္႔ႀကဲခ်၊ ေပါင္းသတ္ေရေလာင္း ...
အသီးစား ရံုက လြဲလို႔ ငါ ....
ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ ...

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...
ဘာမွကို နားမလည္တဲ့ နားလည္ျခင္း ... တစ္ခုကို
ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပစ္ခ်ေပးပါ ...

အားလံုးကို နားလည္သလိုလိုနဲ႔(နားလည္တဲ့) ဘာမွ နားမလည္ျခင္း ...
ဆိုတဲ့ ေစတန္ရဲ့ ေကာင္းႀကီး တစ္ခုထက္ေတာ့ သာလြန္ေကာင္းမြန္လို႔ပါ ...
............................................
(၂)
အိပ္မက္ေတြ မနက္ကထက္ ပိုၿပီး
ပ်စ္ခဲလာခဲ့တယ္ ...
ငါဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ နာရီေလးေပၚမွာ
အေမွာင္ေတြကို ျပြတ္သိပ္ထည့္ၿပီး
အိပ္မက္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျပြတ္သီးခ်င္သူ ...

ဆိုရင္ ...
ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေတာင့္တသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ...
ငါဟာ ...
အရမ္းကို လူသားဆန္သြားမယ္ ...
..................................
(၃)
ရင္ခုန္မႈကို ရွာတယ္ ...
ခရီးလမ္းက ပိုၿပီး ပိုၿပီး နက္နဲသိမ္ေမြ႔လာတာနဲ႔ အေလွ်ာက္ ...
နတ္သမီးေလးေတြရဲ့ နာမည္ေတြ ...
ခက္ခက္ခဲခဲ ဖ်စ္ညစ္ထြက္လာတယ္ ...
``အခ်စ္´´ ဆိုတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုဆီကို
ပိုက္ေဆာင္လာၿပီးေတာ့ ....

ေနာက္ ...
ငါ့ကို ``အခ်စ´´ ေပးၾကတယ္ ...´´

ဒါေပမဲ့ ...
မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကိုယ္စီတတ္ထားတယ္ ...

သူတို႔ေလးေတြရဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြ
ႏွလံုးသာမွာ ပိုၿပီး ပိုၿပီး အေျခက်လာခဲ့တဲ့ ေနာက္မွာ ...
အမွန္တရားတခုလို ခါးခါးသီးသီး လက္ခံလာခဲ့တာက ...
``ေျခသံေတြသာ ငါနဲ႔ အတူ ပါလာတယ္ ...
ေျခေထာက္ေလးေတြကေတာ့ အေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တယ္ ...´´
..................................
ကဲ ....
ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္အံ့နည္း ...
ကြဲေၾကျခင္း အျဖာျဖာကို ရင္ခြင္ထဲပစ္ထည့္ ....
ရင္ခုန္သံေတြကိုပါ တပါတည္း ရိုက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္ ...

ကဲ ...
.......................
.................
...........
(၄)
ဘုရားသခင္ရယ္ ...

ျမွားေတြကို ဆက္ထမ္းထားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ ....

ဓားေတြကို ဆက္ေသြးထားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ ...

စစ္ေျမျပင္ထိ ေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြရဲ့ အသက္ ....
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ ....

ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီကို အခုမွစ ဖြင့္လွန္ရမွာ မို႔လို႔ပါ ...

``၀သန္နာရီမ်ား က်ိဳးပဲ့တဲ့ ည ...´´

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...
ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ ...
.......................................
..................................

.......................
ကြဲေၾကေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ဒီညေန ၀တ္ဆင္ၿပီး ...
ငိုေၾကြးေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္
ေခါင္းလွ်ိဳလိုက္တယ္ ...
ေနာက္ ...
ေသခ်ာတာတစ္ခုကို ဦးေဏွာက္ထဲ
ကဗ်ာကသီပန္ဆင္ထားလိုက္တယ္ ...
`` ဒီညေတာ့ ငါ့ေမွာင္မိုက္ျခင္းေတြ ...
ကခုန္ျမဴးတူးၾကၿပီ ... ´´
.............................



(၂)
တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀မွာ ...
(အသည္းကြဲေနတဲ့ ညမွာ ...)
စိတ္အေတြးေတြ ႏွစ္က်ေထာင္သားတခ်ိဳ႕လို
ရိုင္းစိုင္းတတ္လြန္းလို႔ပါ ...
စကၡဳအာရံုေတြ နတ္ဆိုးကမၻာမွာ ယိုင္လဲက်တတ္လြန္းလို႔ပါ ...
ေတြးေနသမွ် အားလံုး ...


ေစတန္ေစရာ တမန္ဆိုးေတြ ...
.........................................
(၃)
အသည္းကြဲေနတဲ့ ညမွာ
လမင္းကို လႊတ္ခ် ...
တစ္ေယာက္တည္း နီယြန္မီးေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေအာက္က
ဆိုင္ၿမိဳင္ျခင္း အသက္ရႈသံေတြကို ...
ပံုေဖာ္ၾကည့္ေတာ့ ...(သူတို႔အားလံုး)

ဒုတိယေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ က်ိန္းစက္ေနၾကၿပီ ...
.......................................................
(၄)
ကဗ်ာ ...
ေကာင္မေလး ...
အသည္းကြဲျခင္း ...
အလြမ္းအေဆြး ...
ႏွင္းဆီအၿပံဳး ...
နတ္ဆိုးႏႈတ္ခမ္းေတြရဲ့ က်ိန္စာေတြ ...

လွပျခင္း က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ...
အားလံုး ....
အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရာ ...
ေမွာင္မိုက္ျခင္း ကမၻာတို႔ဆီ ...
ဒီမိုးေတြ လႈိင္လႈိင္ျပဳတ္က်တဲ့ ညမွာ ...
(ျဒပ္မဲ့လမင္းတစင္းနဲ႔)
မိုးတိမ္တသိုက္လို ေအးေအးလူလူျဖတ္သန္းသြားခ်င္တယ္ အေမ ...

`` အသည္းေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ´´

စကၠဴစြန္လို ေပါ့ပါးခ်ပ္လွပ္တဲ့
ဗီးနပ္(စ္)ရဲ့ သမီးပ်ိဳေရ ...
ေလထုထဲ မင္း အၿပံဳးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစြန္႔ႀကဲလိုက္ပါ ...

သြားထက္ေလးေတြကို ေပၚေအာင္ ...
လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ၿပံဳးေပးပါ ...
........................
(၂)
တကယ္ပါ မိန္းမပ်ိဳ ...
အသင့္ခူးထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို
`` ခိုးမစားပါဘူး ...´´ လို႔ ငါ့အာရံုငါးပါးကို ငါကိုယ္တိုင္ ...
စိတ္မခ်ဘူး ...

မင္း ...
သိသိ မသိသိ ...
မင္းရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ နာရီသံေတြကို
အစီအရီတီးေခါက္ပစ္ခတ္ေပးသူ ... ပါ ...
..............................
(၃)
တကယ္ေတာ့ေလ ...
ငါတို႔ အသင့္ခူးဆြတ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြအေပၚက
စကားလံုးေလးေတြ ... အျဖစ္ ခ်ိဳၿမိန္စြာ ...
စားေသာက္ ခြင္းၿဖိဳၾကတဲ့ အတိတ္ေတြအတြက္ ...
ေျပာစရာစကားတခြန္းက ...
ခါးသက္တယ္ ...
စိုရြဲတယ္ ...
ရြဲ႕ႏြမ္းတယ္ ...
ၿပိဳပဲ့တယ္ ... ေၾကကြဲတယ္ ...
မင္းေပးတဲ့ အတိတ္ေၾကာင့္ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ...
အခုထိ စိုရႊဲအားႏြဲ႔ေနတုန္း ...
ေအးစိမ့္ခ်မ္းေဖြးေနတုန္း ...

ငါ ... နစ္ေျမာဆဲ ...
ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးတျမစ္အထက္မွာ ...
လူသားေတြရဲ့ မ်က္၀န္းေတြ အျပည့္အ၀နဲ႔ ...
ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ ...
ငါ့စကားလံုးေလးေတြ ျပဳတ္က်ထြက္ကြဲၾကလာတယ္ ...
`` ဒီလူေတြ ေျပာဆိုေနၾကဆဲ ...
ငါဟာ အသည္းကြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ...´´
..........................
(၄)
ငါ့မွာ ဘာမွေတာ့ မရွိ ...
ရွိတာဆိုလို႔ ...
ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ ...
ဘယ္ႏွစ္ခါေရးေရး အံမေသႏိုင္တဲ့ လက္တစံုရွိတယ္ ...
တူးဆြလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပုတ္သိုးသိုး အတိတ္တစံုရွိတယ္ ...
.................
တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ ...
ဘာမွ မရွိ ...
...................
(၅)

“တီးခတ္၍ မရႏိုင္ေသာ မေတာ္တဆမ်ား …´´

ဒီကမၻာႀကီးထဲ ...
ဖန္ဆင္းရွင္ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့
အခမဲ့ေလကို ငါ့ႏွာေခါင္းနဲ႔ ငါ ...
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရႈရႈိက္ေနသ၍ေတာ့ ...
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ...
ငါဟာ ဒီေလာကႀကီးကို မေတာ္တဆျပဳတ္က်လာတာ မဟုတ္ဘူး ...
(၂)
မေတာ္တဆေျခလွမ္းတစံုအတြက္ ...
အာရံုငါးပါး လဲကြဲေမွာက္ရွပ်က္ယြင္းခဲ့ ...
(၃)
မေတာ္တဆတစ္စကၠန္႔အတြက္ ...
သက္ျပင္းေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊
နာက်င္မႈေတြ၊ စုတ္တသတ္သတ္ျဖစ္မႈေတြ ... အားလုံး ...
တိုးတက္ႀကီးပြားဖြ႔ံၿဖိဳးထြန္းကားလာတယ္ ....
ငါ ...
တစ္ေယာက္တည္း မေတာ္တဆတစကၠန္႔ေလးရဲ့ ခါးသီးမႈေအာက္မွာ ...
ေကာ္ဖီခါးခါးကို တမာရည္နဲ႔ ေရာက်ိဳေသာက္ခဲ့ရ ...
(၄)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မေတာ္တဆေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္အေပၚမွာပဲ ...
(လူသားအားလံုးကို အလံျဖဴျပႏႈတ္ဆက္တယ္ .... လို႔ ေျပာၾကားရင္း ...)
အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္အသက္ေပးသြားတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးရိုမီယိုကို ...
ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ...
မေတာ္တဆေကာက္ရလာတဲ့ ေဘာပင္ေလး ...
အခုဆို ...
မင္ကုန္သြားတဲ့ အေၾကာင္း ....
၀မ္းပန္းတနည္း မ်က္ရည္ေတြ စိုရႊဲကာ ...
ရင္ခြင္မိုးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းျပင္ႏွစ္စင္း ေရႏွစ္ခဲ့ရတယ္ ...

``မိုးလႈိင္ည´´

မိုးျမႇားေတြ ...
မိုးျမႇားေတြ ...
ရက္ရက္စက္စက္ပဲ ေျမျပင္ေပၚကို သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြ
ေဒါင္လိုက္ အလ်ားလိုက္ သြန္ႀကဲခ်ၾက ...

ေကာင္းကင္တစ္ေလွ်ာက္ကလည္း ....
အလင္းအိမ္ေတြနဲ႔ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးလို႔ .... မို႔လို႔ ေမာက္လို႔ ...

ေျမျပင္တစ္ေလွ်ာက္လံုးက မိုးရာသီထဲ ၿပိဳလဲကာ ...
ခါးသီးတဲ့ ပူေလာင္ျခင္းေတြ
အၿပိဳင္အဆိုင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားၾကတာ ...
ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ ...

ေဩာ္ ...
တမ္းျခင္းတစ္စံုနဲ႔ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့
တရႈိက္မက္မက္မိုးရာသီအနမ္းေလးတခုေတာ့ ....
အသက္၀င္စျပဳလာပါၿပီ ...။ ...
(၂)
ေကာင္းျခင္းအျဖာျဖာနဲ႔ ...
ငါ့ရဲ့ ....
ေၾကကြဲျခင္း ရင္ဘတ္တစ္စံု ...
ပူေလာင္ျခင္း သက္ျပင္းတစ္အံု ...
နာက်င္ျခင္း ၀ိဥာဥ္အစံုတို႔ကို ရိုက္ခြဲခုတ္ခ်သြားေပးၾကပါ ...
ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း အခါခါ ...
ေစာင့္လာခဲ့ရတာ ...
(၃)
မိုးတိမ္ေတြကေတာ့ ...
ညေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဖံုးအုပ္ထားၾကေလရဲ့ ...
ဟိုး ... ျမင္ေနရတဲ့
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းႀကီးရဲ့ ၀င္ရိုးစြန္းအစနဲ႔ အဆံုးတေလွ်ာက္ ...
ေျပးလႊားေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကမ္းရိုးတန္းႀကီးဟာ ေအာ္ျမည္တာ ...
အြား ...
ေသြးပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာ ...
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တခ်က္တခ်က္ ထထေအာ္ျမည္ၿပီး ....
ခံစားခ်က္ေတြကို အပူျပင္းဆံုးေတာက္ကၽြမ္းေနတာ ...

ေကာင္းကင္ႀကီးရ့ဲ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ...
အက္ကြဲမႈနဲ႔ တုန္ခါမႈတို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ေျပးၾကလႊားၾက ...
(၃)
ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ...
မူးေ၀ျခင္းေတြထဲမွာ ...
ကဗ်ာတပုဒ္၊
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ... တိုနဲ႔
ယစ္မူး...လို႔ပါလ်က္ ...နဲ႔ ...

ေကာင္းကင္ရဲ့ တဟုန္ထိုးမိုးစက္ေလးေတြဆီက
အေငြ႔အသက္ေတြ ...

ခ်မ္းေအးေအးေလးနဲ႔ ...
အဲဒီည အိပ္မက္ေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္ ...
(၄)
ရႈိက္ပါတငင္ မိုးႀကီးရွင္ ...

``ကြဲေၾကျခင္း သီအိုရီ´´

အလြမ္းေနမ၀င္ေသးခင္အထိ ...
ငါဟာ ...
အခ်စ္ကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္အလွျပင္ထား သူ ...

သူ႔ႏႈတ္က ဖိတ္စင္လွ်ံက်လာသမွ် ...
ဆိုင္ဆိုင္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ရယ္သံတီးလံုးေတြေအာက္မွာ ...
ရႈသူမရွိဘဲ ကျပေယာင္တမ္း သူ ...

ေကာင္းကင္မရွိတဲ့ မိုးတိမ္ေတြဆီ ...
က်ရႈံးၿပိဳလဲ ေနေၾကာင္း ...
ေကာင္မေလး သိပါ ...
မ်က္ရည္ေတြ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့
ရြာခ်ေနတာ ...
တီးတိုးရြတ္ဆိုမိ သူ ...

ႏွင္းဆီဆူးလို ခ်ိဳၿမိန္ျခင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔ အဆိပ္သင့္ သူ ...

ေနမ၀င္ တမ္းတမႈအင္ပါယာနဲ႔ ...
သံုးပန္းျဖစ္ေနမွန္းေတာ့ မသိဘဲ ...
ကိုယ္ တေကာေကာ ...
ခ်စ္တယ္ ... ဆိုတဲ့ စကား တသြင္သြင္ ေျပာတတ္ သူ ...
တကယ္ေတာ့ ...
ေကာင္မေလး ေနမ၀င္ခင္ က်ရႈံးသင့္တာက ငါ ပါ ...
(ဒါေပမဲ့)
ငါ့မွာ ေကာင္းကင္မရွိတာ ...
ဒိုင္ယာရီေတြ အရြက္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ...
ကြာက်ေပ်ာက္ရွသြားသလိုပ ...
....................................
အဆံုးမွာေတာ့ ...
ျပကၡဒိန္ေတြထဲက ``အထီးက်န္ျခင္း´´ ... ဆိုတဲ့
စကားလံုးေတြ အစိုင္အခဲဆန္လာခဲ့ ...

ခပ္ယဲ့ယဲ့ ပူျပင္းစပ္ေလာင္ျခင္းေတြထဲ ...
ေနခုနစ္စင္းကို လက္သင့္ခံထားရတာ ...
အရင္က ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ...
ေဆာင္းပ်ိဳအလင္းေတြကို အားနာတယ္ ...

တကယ္ေတာ့ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
ငါေလ ...
(အရာအားလံုး)
တစ္စစီကြဲေၾကေနတယ္ ...

လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ မိန္းမတစ္ေယာက္အား ဖတ္ရႈျခင္း

လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို ဆန္တဲ့မိန္းမ …
ငါ့ေကာင္းကင္ကို ဟားတိုက္၀တ္ဆင္ထားတယ္ …
ငါ့မွာေတာ့ …
အသက္ရႈသံေတြ ပင့္လိုက္ ရႈိက္ခိုက္နဲ႔
အပင့္အရႈိက္တိုင္းမွာ စကၠန္႔ေလးေတြနဲ႔ အတူ …
မင္း အၿပံဳးေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဖြရွာတယ္ …

မင္းရဲ့ အနံ႔အသက္ေတြမွာေတာင္မွ …
? ဆိုတာ အၿမဲတမ္းရွိတယ္ …
တကယ္ေတာ့ မင္းကို ခ်စ္မိတာဟာ …
ငါဘ၀မွာ ကိုယ့္စကားကို ျပန္မ်ိဳခ်ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး …

…………………………………..
မင္းအၿပံဳးေတြမွာ ရူးသြပ္ျခင္းေတြပါတယ္ …
ေၾကာင္စီစီျဖစ္ျခင္းေတြ ပါတယ္ …
ရယ္ေမာျခင္းေတြ ပါတယ္ …
ငူတူတူျဖစ္ခ်င္းေတြ ပါတယ္ …
ငိုယိုမ်က္စပ္ျခင္းေတြ ပါတယ္ …
အားလံုးပါပဲ …
မင္း ငါ့အာရံုထဲမွာ မီးဖြားသန္႔စင္တဲ့ေန႔ေတြက စလို႔ …
ငါသိလာတာက …
မင္းမွာ အဓိပၸာယ္ေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္ …
ဘာသာစကားေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သိုသိပ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတယ္ …
…………………………………………
မင္းကို ဖတ္ေနရတာ …
အာရံုငါးပါးစလံုး ေန႔တိုင္းေမာရတယ္ …
မိနစ္တိုင္းဟာ မင္း အၾကည့္ေလးေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို မွန္းဆမႈန႔ဲ …
လြဲေခ်ာ္မႈလွလွေလးေတြကို ျဖတ္သန္းလြဲေခ်ာ္ရွပ္သီသြားတယ္ …
မင္း အနား ငါခစားလို႔ ….
တစကၠန္႔ေလးပဲ ငါၿပံဳးေနခဲ့ရင္ေတာင္မွ …
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ မင္း အာရံုေတြမွာ
လြတ္ခ်ေနတယ္ … ဆိုတာ
မင္း နားလည္ …

? ? ? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ?
ငါ ဘယ္မွာလဲ ….
ဘယ္မွာလဲ ငါ ….
မင္းေၾကာင့္ ? ေတြထဲမွာ …
ငါ ရြာလည္တယ္ …

ေတာက္ !!!!!!!!!!!
မီးခိုးေတြ ေ၀တဲ့ မ်က္ရည္ မ်က္ခုန္းေတြ …
ေမးခြန္းဆန္တယ္ …
မင္း မွတ္ထားပါ …
ေမးခြန္းဆိုတာ ဖတ္တတ္မွ …
အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္မွ …
အေျဖေတြ႔တယ္ …တဲ့ …။….
မင္းကိုငါ ခ်စ္တတ္ခဲ့တာ …
ငါ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ေသြးယုိေႏြအိုေတြ ျပန္ျပန္ႏုပ်ိဳမ်စ္ႏုလာတာ ….
ေဆာင္းပ်ိဳလင္းညိဳေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတာ …
နားလည္စမ္းပါ …
မင္း အေပၚ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ တကြ …
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့လဲ ဆိုတာ …
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ မင္းရဲ့ တခါၿပံဳးေလးကိုေတာင္မွ …
အေျဖရွာမေတြ႔ဘူး …

………………………………
ခ်စ္တတ္တဲ့ …
ဒီ ေႏြလို သတၱ၀ါေကာင္ …
ေနခုနစ္စင္းနဲ႔ မီးေလာင္သန္႔စင္မယ္ …

အိေျႏၵရွင္

ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲမနက္ခင္းတစ္ခု ...
ယဲ့ယဲ့ေလး သူ ၿပံဳးခဲ့ ...
သြားထက္ေလး ...
ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲ ထြက္ေပၚလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ...
ဦးေဏွာက္ထဲ ? တစ္ခု ကစုန္ေျပးေပါက္ေရာက္ခ်လာတယ္ ....

... ? ...

သိကၡာေတြေအာက္မွာ အလံျဖဴေတြသာ ....
ရက္ရက္ေရာေရာ လႊင့္ထူရင္း ...
ရင္ခုန္သံေတြဟာ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္ေကာင္ ရဲ့ ...
လာသူမဲ့ ... ခိုသူမဲ့ ...
ေျမပံုေဟာင္းတစ္ခုလို ...
ေဆြးေျမ့ေဟာင္းႏြမ္းအထီးက်န္တာ ...
... ဪ ...
ၾကာၿပီေပါ့ေလ ...
...................................
ဒီရင္ခြင္ဟာလည္း ...
မိုးငတ္လယ္ျပင္တစ္ျပင္လို ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲ
ေျခာက္ေသြ႔ေပါက္ကြဲေနပါၿပီ ...
.......................................
..................................
အာရုံေတြမွာ ...
အိေျႏၵေတြသာ မရွိခဲ့ရင္ ....

ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍ေတာ့

မိန္းမပ်ိဳေလးေရ …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနသ၍
မင္း ဟာ ငါ နဲ႔ …
လံုးဝအခ်ိတ္အဆက္မဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး …

ေနာက္ …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍လည္း
မင္းငါ့ႏွလံုးသားကို …
ဘယ္လိုခြဲခြဲ ကြဲမွာမဟုတ္ဘူး …
? ? ? —–
မင္း ငါ့ႏွလံုးသားမွာ …
မေမြးဖြားခင္ကတည္းက …
ငါ ဟာ …
ကဗ်ာေတြမွာ ကြဲေၾကၿပဲစင္ … ခဲ့ၿပီးလို႔ပဲ …
(၂)
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ အေမေမြးကတည္းက အတိုင္းပဲ …
မေျပာင္းလဲဘူး … ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲ …
လမ္းေပၚမွာလည္း …
တစ္စကၠန္႔ကို ေျခသံတစ္ခါထက္ ပိုမသြားဘူး …
ရင္ခုန္သံေတြ အေဖာ္မရွိဘူး …
အာရံုေတြ အထီးက်န္လ်က္ … ပဲ …

ဒါေပမဲ့ …
မိန္းမပ်ိဳေလးေရ မင္း မွတ္ထား …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍ေတာ့ …
စကားလံုးေတြက
“ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ”
“အစစ္အမွန္” ကို လွစ္ျပရမယ္ …ဆိုရင္ေတာ့ …
“သိုက္ၿမံဳစည္ကားျခင္း”
… ပါ ပဲ …။

သူ႔ဘဝ

မီးဟုန္းတေတာက္ေတာ့ ေသဆံုးၿငိမ္းေအးသြားၿပီ ...
......................................
တစ္ေန႔ ...
သူ႔ေခၚသံေနာက္ သဲ့သဲ့ငါ ...
ၾကားလိုက္တယ္ ...
“ ရွဲ ...”

ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ

ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ ...
သူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ရယ္သံတစေလးေတာင္
မက်န္ရွိဘဲ ...
အရာအားလံုး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ...
သူ႔နာမည္လည္း ျပည့္ဖံုးကား ခ်လိုက္ပါၿပီ ...
(၂)
ဦးတည္ရာမဲ့ သူ႔ခရီးစဥ္အတြက္ေတာ့ ...
အဆံုးစြန္ လမ္းခြဲေလးထိ လိုက္ပို႔မယ့္ သူေတြက ...
မ်က္ရည္တံခါးမ်ားကို ေဆာက္လုပ္လ်က္ ...
သူ႔အေပၚ အၾကည့္အာရံုေတြကို ျဖန္႔ႀကဲထားၾကတယ္ ...
သူ ...
အခုေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႔ ...
သူ ...
မေန႔ကေတာ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔လို႔ ...
စကားလံုးေတြ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ လႊတ္ထုတ္လို႔ ...
(၃)
အခုေတာ့ သူ႔နာမည္တစ္ခု လူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားကလြဲလို႔ ...
ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ...
ေလျပည္ေတြကို လိုက္ခိုကာ ...
သူ ...
ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ အတူ လြင့္ပါသြားၿပီ ...
(လမ္းခရီးေတြဟာ အထီးက်န္ဆန္လာခဲ့ ...
ေျခလွမ္းေတြ တစထက္ တစ လႈိဏ္ေခါင္းက်ယ္ဆန္လာခဲ့ ...
ေသြးစိမ့္တဲ့ ပဲ့တင္သံေတြနဲ႔ ...
အာရံုေတြထဲ ေျခသံဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုက်ယ္တယ္ ...)
(၄)
မေန႔တေန႔ေတြက ...
မေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ (ဘဝေတြထဲ)ဆိုက္ေရာက္လာျခင္းကို
ဘုရားသခင္ လွစ္ဟျပတယ္ ...
ေပ်ာ္ေမြ႔ေစတယ္ ...
အခုေတာ့ ...
ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္ကပဲ ကၽြမ္းက်င္စြာ ...
သူ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲ မ်က္လွည့္တစ္ကြက္ကို
ျပသလိုက္ၿပီ ...
ငါ့အတြက္ေတာ့ ...
သက္ျပင္းတစ္စံုနဲ႔ မ်က္ရည္ျမစ္ႀကီးကို ထုတ္လုပ္ေပးရတာေလာက္ ...
ေမာဟိုက္တာ မရွိဘူး ...
သူ႔ေၾကာင့္ ...
ငါ့အရႈိက္သံေတြ ျပင္းထန္စူးရွခါးသီးတယ္ ...
ပါးေတြလည္း စိုစြတ္ေနပါၿပီ ...
ၿပီးခဲ့တာေတြလည္း ...
........ၿပီးၿပီ.......
........ၿပီးၿပီ.......
ၿပီးၿပီ ..............
သူလည္း အၿပီး ....
ကိုယ္လည္း အညည္းပဲ ...
ကဲ ...
သူကေတာ့ တကယ္ ...
ၿပီးၿပီ ...။..။။။။
(၅)
သူနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္း ...
ေနာက္တစ္ခန္းဆိုတာ မရွိေတာ့ပါေၾကာင္း ...

မိုးႀကိဳးလို လူမ်ား

ဗီးနပ္စ္ရဲ့ ေသြးသား သမီးပ်ိဳေလးေရ ...

ငါေလ ...
တခါတေလ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြေပၚ
အေပၚယံသာစိုက္ႀကဲၾကတဲ့ ခင္မင္မႈအေၾကာင္း ...
အေတြးေလဟပ္မိရဲ့ ...

အခ်စ္ဆိုတဲ့ မင္းကိုေတာ့ ...
သူတို႔ တြင္တြင္သံုးၾကတယ္ ...
သူတို႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြမွာတင္ ...
ခင္မင္မႈေတြက ရင့္မွည့္ေနၿပီ ...
ဟားးးဟားးး....
တကယ္ေတာ့ေလ ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ ရယ္သံေတြက ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔စကားလံုးေတြက ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔အၿပံဳးေတြက ...
ပုတ္သိုးေနတဲ့ သူတို႔ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ကာရံဖို႔ ...
အယူခံဖို႔ လံုေလာက္ကဗ်ာဆန္ပါတယ္ ...
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္ ...
ဒီအတြက္လည္း သူတို႔ေတြဟာ ...
အုတ္ဂူလို ျဖဴစင္ေနပါတယ္ ...
ဒါေပမဲ့ အုတ္ဂူတခ်ပ္လို အထဲမွာ ...
လမိုက္ညေတြ ျပည့္သိပ္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ ...
ဂရုမျပဳမိၾကပါဘူး ...

ေကာင္မေလး ...
ယုဒအနမ္းေလးေလ ...
မင္း မွတ္မိဦးမယ္ ထင္တယ္ ...
ခရစ္ေတာ္ရဲ့ ပါးျပင္ေပၚ အညင္အသာပဲ
သူ ခုတ္ခ်ခဲ့တယ္ ...
ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္း ခ်ိဳၿမိန္မွာပါ ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေပၚ ပ်ားရည္ေတြ
အထပ္ထပ္သံုးလိမ္းစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ...
ေကာက္က်စ္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ အနမ္းဟာ သူ႔အလိုလို ...
ခ်ိဳၿမိန္ၿပီးသား ...

(၂)
နဖူးေပၚမွာ စာတန္းေလးေတာ့ ...
သူတို႔ တင္ထားတယ္ ...
“ႀကိဳဆိုပါသည္”
...... တဲ့ ...
ငါတုိ႔ရဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ ဝိဥာဥ္ေတြကို
ႏုတ္ယူဖို႔ ...
ငါတို႔ဆီက ငါတို႔ ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ရတနာသိုက္ေတြကို တူးေဖာ္ဖို႔ ...
သူတို႔ အၿပံဳးေတြထဲမွာ လက္နက္ေတြ ဝွက္ထားတယ္ ...
ဆူးေတြ ခင္းထားတယ္ ငါတို႔ေတြ ေသဖို႔ ...
ေကာင္မေလး မင္းသိလား ...
ငါတို႔ဟာ ...
တခါတေလ မိုးတိမ္ေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာနဲ႔ တူတယ္ ...
လို႔ ...
ပါးလြားတယ္ ကြာ ...
မတည္ၿမဲမွန္းေတာ့ မသိၾကဘူး ...
အၿပံဳးလို႔ ဘြဲ႔ေပးထားၾကတဲ့ ေလေျပေလးေတြနဲ႔ ...
ႏူးညံ့ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ငါတို႔ ရနံ႔ေလးေတြ သူတို႔ စုပ္ယူလို႔ အၿပီးမွာ ...
ငါတို႔ နင္းထားတဲ့ တိမ္လႊာေတြ ...
သူတို႔ စနက္နဲ႔ သူတို႔ ၿဖိဳဖ်က္ၾကမယ္ ...
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သီအိုရီ တစ္ခုလို ...
အေသအခ်ာ သိေနတဲ့
သီအိုရီ တစ္ခု ... လို႔ မွတ္ယူထားလိုက္ ေကာင္မေလးေရ ...
(၃)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
ေသခ်ာစြာ ျဖဴစင္စြာ
ႏွစ္ခုပဲ ငါတုိ႔ ေဘးနားက်န္ခဲ့တယ္ ...
ကဗ်ာ ရယ္ ...
တစ္ေယာက္ေဘးနား ...
တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိရယ္ ...။ ...
ဒီေတာ့ မင္းဝိဥာဥ္ကို ...
အဆိပ္ဓားသြား ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြနဲ႔ ေဝးရာ ...
ထုဆစ္ထားလိုက္ပါ ...။...

ဖတ္ရႈေပးပါ … ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ်စာေတြထဲက အဖတ္ေစခ်င္ဆံုး ေဆာင္းပါးေလးပါ

တခါတေလ လူ႔ဘဝမွာ လက္တြဲေဖာ္(ၾကင္ယာဖက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္)ေရြးတဲ့အခါ – လူေတြက လူအားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့လူဟာ သူတို႔အတြက္ အလားတူေကာင္းမယ္ လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္ …တကယ္ေတာ့ (အားလံုးကို မဆိုလိုခ်င္ဘူး) လူေတြဟာ အားလံုးအတြက္ေကာင္းရင္ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မေကာင္းတတ္ပါဘူး … ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကို အဆံုးစြန္အထိ မေပးဆပ္ၾကဘူး …ဒါေၾကာင့္ အဖုအထစ္ေလးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ … ၾကာေတာ့ ေပါက္ကြဲၾကတယ္ … စဥ္းစားစရာပါ … ကိုယ္ဟာ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းမယ္ ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခု။ မွန္တယ္ …။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ဟာ တကယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က အားလံုး အတြက္ ေကာင္းေနၾကတဲ့အခါ(Focus) မရွိေတာ့ လူအားလံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ့ အားလံုးအေပၚ ေကာင္းမြန္မႈကို ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးၿပီး သမန္ကာ လွ်ံကာ ထင္တတ္ၾကတယ္ …ဆိုလိုတာက ဒီေကာင္ ဒီလိုလုပ္တာ ငါတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး အားလံုးကိုပါ ခင္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေပမဲ့ ေပါင္းဖို႔ ဘာဖို႔ မေကာင္းတဲ့လူပါ လို႔ အေျပာခံရတတ္တယ္ … ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ … ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ကေျပာတယ္ … မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူရွိ တဲ့ … ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းၾကပါ …တဲ့ …ဆိုတဲ့အခါမွာ လူအားလံုးနဲ႔ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ေနၾကပါ … ေနာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေလး ဆက္ဆံၾကပါ ေပါ့ေနာ္ … ဒါဆို ကိုယ့္အေပၚမွာ ငိုေၾကြးျခင္း အံသြားခဲ့ႀကိတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အမုန္းေတြ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့လူေတြပဲ ရွိလာမယ္ … ခရစ္ယာန္ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာ သခင္ေယရႈခရစ္ေတာ္က “ ရန္သူကို ခ်စ္ပါ ” အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ရန္သူကို ခ်စ္ဖို႔ ေပါ့ေနာ္ … ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးႏိုင္တဲ့ လူနည္းပါတယ္ … ေနာက္ ဗုဒၶက်မ္းေတြထဲမွာ၊ တရားေတြထဲမွာ ဗုဒၶတရားကို အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စကားပံုေတြထဲမွာ “ခ်စ္စကို ရွည္ေစ၊ မုန္းစကို ရွည္ေစ” …ဒီစကားပံုေလးအရ က်င့္သံုးရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္ …ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးဖို႔က် ခက္ေနျပန္တယ္ … ဒါေၾကာင့္ လူသံုးမ်ား ႏႈတ္ခမ္းမ်ားရဲ့ ဘူတာႀကီး “အတတ္ႏိုင္ဆံုး ”ေပါ့ေနာ္ … ဟုတ္တယ္ …အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရမယ္ … ရန္သူကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ …ဒါေပမဲ့ ရန္သူကို ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ရင္ကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲေနၿပီ။ ၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး …ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကဗ်ာလိုလိုနဲ႔ ခိုးၿပီး အမ်ားသံုးဆိုဒ္တစ္ခုမွာ တင္ဖူးတယ္ …ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီဆိုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီကဗ်ာတင္ထားၿပီးၿပီ…ေတြ႔ေတြ႔ ခ်င္းေတာ့ အရမ္းေဒါသထြက္တာေပါ့ေနာ္ …ဒါေပမဲ့ ေနာက္ အဲဒီလူက ျပန္ေတာင္းပန္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္ခဲ့တယ္ …ဒါတင္မကဘူး … သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႔ေတာင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါေသးတယ္ …။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္ …ငါ ဒီလူကို တကယ္လို႔ ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုရင္ …ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ခြင့္လႊတ္မႈကို မရဘဲ တသက္လံုး အဲဒီစိတ္က ေသရာပါသြားႏိုင္တယ္ …ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဘက္က အက်ိဳးယုတ္မယ္ …(ဒါသူ႔ဘက္က) ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ခြင့္လႊတ္လိုက္ရင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္မယ္ ေနာက္ ေလးစားရင္ ေလးစားမယ္ ..ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ေပါ့ေနာ္ …(ေလးစားခံရခ်င္လို႔ လံုးဝခြင့္လႊတ္တယ္ လို႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး … က်ိန္ဆိုမႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားတည္ရတာထက္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စာဖတ္သူရဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အရင္းတည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စကားတည္ပါေစ)ဆိုေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို (အဲဒီဆိုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လို ကဗ်ာေရးတဲ့လူ အမ်ားႀကီးေလ) ကဗ်ာေရးတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ သတိထားမိလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ ဖတ္ေပးလာမယ္ … အမာခံပရိသတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ရလာမွာပဲ … ဒါက တခ်က္ …ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္က ္ ခြင့္မလႊတ္လိုက္ဘူးဆိုရင္ တစ္သက္လံုး ဒီခြင့္မလႊတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ဝန္ႀကီးကို ထမ္းထားရသလို ျဖစ္ေနမွာ … ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိတ္ႀကီးကို သတိရလာမယ္ …ေနာက္ ငါဘာလို႔ ခြင့္လႊတ္တယ္ လို႔ မေျပာခဲ့တာလဲ သူေတာင္းပန္ရဲ့သားနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြက အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္တေစၦရိုင္းတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႔လာမယ္ ဆိုပါေတာ့ …ဘယ္သူနစ္နာပါသလဲ … ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါပဲ … ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္က အရာအားလံုးကို ၿပီးၿပီ ဆိုတ့ဲ သေဘာပိုက္ထား ၾကပါ … ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္ … ဗုဒၶဘာသာေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္ ဒါဟာ လံုးဝကို တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္ … ဆန္စင္ရာက်ည္ေပြ႔လိုက္ ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျပန္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ တရားဆိုတာက အၿမဲတမ္းေအးျမ ပါတယ္ … အဲဒီေအးျမဖို႔က အဲဒီတရားအေပၚ ကိုယ့္ရဲ့ ယံုၾကည္မႈအရလည္း မူတည္ေသးတယ္(စကားခ်ပ္ပါ)…။ ဆိုေတာ့ အေျဖကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အဓိက က ရန္သူမရွိဘဲ ခ်စ္သူခင္သူပဲ ရွိဖို႔ … ကိုယ့္ဘက္ကလည္း စိုက္ထုတ္မႈလိုအပ္တယ္ … အဲဒီအခါ ကိုယ္က အထက္မွာ ေျပာခဲ့ၿပီးသလို လူအားလံုးအေပၚ ေကာင္းေနရင္ (ဦးစားေပး) မရွိဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း (သို႔) မိတ္ေဆြေကာင္းဆို တာ လံုးဝကို ျဖစ္ေပၚလာမွာ မဟုတ္ဘူး …ဆိုေတာ့ ကိုယ္အထီးက်န္လာတဲ့အခါ ဘယ္မွာလဲ ရင္ဖြင့္စရာ …ကဗ်ာေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို(ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ပါ ကဗ်ာကို ခ်စ္၍ ေရးေနျခင္းသာ) လူေတြေတာင္မွ ကဗ်ာဆိုတာ ဘယ္လိုပဲ ရင္ဖြင့္ဖြင့္ သက္မဲ့တစ္ခုလို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္ …ကဲ ..သက္ရွိတစ္ေယာက္ကို ေျပာခ်င္လာမွာပဲ …စကားေျပာစရာ ရွာလာမွာပဲ … ကိုယ္ေျပာရင္ ျပန္ေျပာေစခ်င္မွာပဲ … အားေပးေစခ်င္မွာပဲ … ဒါေတာင္ အထီးက်န္ေနတဲ့အခါမွေနာ္ တျခား အေရးတႀကီး ေသေရးရွင္ေရး အကူညီလိုအပ္တဲ့အခါက်ရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ … မိတ္ေဆြေကာင္း မရွိရင္ … ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ … ေဆးပညာအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္လို ၁၅ ႏွစ္သား ကေလးေတာင္မွ ေတြးမိတာက အထီးက်န္တဲ့ စိတ္က ၾကာလာရင္ စိတၱဇ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ … ကဲ … အထီးက်န္တဲ့အခါ ခံစားမႈေလးေပါ့ေနာ္ …ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုတာက ခ်စ္သူခင္သူ ရွိဖို႔ အားလံုးအေပၚေကာင္းပါ …ဒါေပမဲ့ ဦးစားေပးေတာ့ ရွိေနပါေစ …အဲဒီဦးစားေပးအေပၚ ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈေတြကိုလည္း တျခားသူအေပၚ လြယ္လြယ္နဲ႔ မျပဳမိပါေစနဲ႔ … အဲဒီဦးစားေပး ကိုလည္း သူ႔ေပၚ ဦးစားေပး အေရးထားေၾကာင္း ခဏခဏမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရံဖန္ရံခါ ေျပာျပေပးပါ … ဒီေနရာမွာ ကိုယ္နဲ႔စာၿပီး နာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားအရ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တင္ျပပါရေစ …ကၽြန္ေတာ္ဟာ (ၾကြားတာလံုးဝမဟုတ္ပါဘူး) ရုပ္မေခ်ာရင္ေတာင္မွ အၿမဲၿပံဳးၿပံဳးရႊင္နဲ႔ အၿပံဳးခ်ိဳတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ … လူတိုင္းကိုလည္း ၿပံဳးၿပံဳးေလး ဆက္ဆံတာေပါ့ေနာ္ …ဆုိေတာ့ ေျပာခ်င္တာက လူေတြအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္မရတာ မရွိၾကဘူး(ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ – ေလကန္ၿပီး အေတာ္မသတ္တတ္တာ တစ္ခုေၾကာင့္ေတာ့ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း(အရင္းမဟုတ္ပါ)ေတြက မ်က္မုန္းက်ိဳးၿပီး ခၽြတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ) ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လဲ … ဦးစားေပး တစ္ေယာက္ကိုထားတယ္ အရင္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္ ပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္က နည္းနည္းေအးတိေအးစက္ဆန္လာေတာ့ တစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္ .။ အဲဒီကၽြန္ေတာ့္ဦးစားေပးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က အထီးက်န္တဲ့အခါ အကူညီလိုတဲ့အခါ စကားေျပာခ်င္တဲ့အခါ စကားေတြ ေျပာတယ္ ဘာတယ္ေပါ့ေနာ္ … ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ …သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သည္းခံတယ္ …အားေပးတယ္ …သူ႔အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္လည္း လက္ခံတယ္ …(တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ အသက္ ၈ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ကြာေတာ့ တခါတေလ စခ်င္ေသာ္လည္း အႀကီးနဲ႔ ငယ္စည္းေလးေတာ့ ထားရတယ္)…ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဦးစားေပး သူငယ္ခ်င္း ထားၾကပါ …ဆိုလိုတာက အဲဒီဦးစားေပး တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေကာင္းရမယ္ လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး …လူသားအားလံုးအေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေကာင္းျပပါ …ဦးစားေပးလည္း ထားၾကပါ လို႔ သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္ …ဒီစာကုိ ေရးတ့ဲအခါ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလိုရင္းကို နားလည္ႏိုင္ၿပီး လိုက္လံက်င့္သံုးႏိုင္ဖို႔ပဲ … ေနာက္ အေၾကာက္ဆံုးက ကၽြန္ေတာ္မေရးတတ္တာေၾကာင့္ တလြဲေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စာက အဆိပ္ ျဖစ္သြားမွာပဲ … ကေလာင္သြားက ဓားသြာထက္ထက္တယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း … အဆိပ္တကာ့ အဆိပ္ထဲမွာ စာေပအဆိပ္က ရွင္လ်က္နဲ႔ အသံတိတ္လူကို ႏွိပ္စက္ညင္းပန္း တဲ့နည္းပဲ …ေၾကာက္စရာေကာင္းဆံုး အဆိပ္ေပါ့ေနာ္ … ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေလး စာေပအဆိပ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရင္းကုိယ္နဲ႔ စာၿပီး အားေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ …
ဖတ္ရႈသူတိုင္း အဆံုးထိဖတ္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …

သေဘာေပါက္ႏိုင္ၾကပါေစ …
လ်ံႏိုး

ဗီးနပ္စ္၏ သမီးပ်ိဳအား - ရည္စူးေက်ာက္စာမ်ား

ငါရွာေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
ငါ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္နဲ႔ ...
အၿပိဳင္အဆိုင္လင္းလက္ၾကမယ့္ ေနမဝင္ ေကာင္းကင္တစ္ခု ...

ငါေရးေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
လူတိုင္း အျမတ္တႏိုးထားေနတဲ့
ရတနာသိုက္ႀကီးတစ္ခုအေၾကာင္း ...

ငါဖယ္တြယ္ေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
အလွဘုရင္ဗီးနပ္စ္ရဲ့ သမီးပ်ိဳအတြက္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ...
မရင့္မွည့္ေသးတဲ့ လွပ်ိဳမႈေတြ ...
(၂)
ငါ့ကို လွဲၿပိဳလိုက္ပါ ေကာင္မေလးရာ ...
သူစိမ္းဆန္တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ငါ့ကေလာင္ေတြကို
ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္စမ္းပါ ...

ေနာက္ထပ္ ငါ့ကို ...
မ်က္ရည္နဲ႔ ဂမၻီရဆန္ဆန္ အၾကည့္ေတြသာ
အပ္ႏွင္းလွည့္ပါ ...

ဒီေကာင္ ...
အသည္းကြဲသမားရဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာေလ ...
ႏွင္းမေၾကြဘူး ...
မိုးမေဝဘူး ...
ေနမသာဘူး ...
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ေပါ့ ...
အျဖဴေရာင္တစ္စင္း ပက္ပင္းတိုးမိရင္လည္း ...
ဒီေကာင္မ်က္လံုးက ငိုမွာပဲ ...
အနီေရာင္တစ္လံုး ၿပံဳးတာေတြ႔မိရင္လည္း ...
ဒီေကာင့္မ်က္ရည္ ၿပိဳမွာပဲ ...
ဆက္လက္ၿပီး ဒီေကာင္ကေတာ့ ...
အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ ...
“ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ရဲ့ စိုစြတ္ျခင္း ...” ပဲ ...။
(၃)
နံပါတ္စဥ္မတပ္ရေသးတဲ့ ရာသီသံုးပါး ...
ၿပံဳးထားစမ္းပါ ...
အၿမဲလိုလို ...
သစ္ရြက္ေတြေပၚမွာ ၿပိဳလဲေနတဲ့ ငါ့အတြက္ ...
အျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဆိုတာ...
လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ...
မိုးတိမ္တစ္ပြင့္ခ်င္းစီကို နာမည္ေခၚ ...
လို႔ ...
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
စိုစြတ္ျခင္းရဲ့ အသည္းကြဲသူ တစ္ေယာက္ ...
ငါ့အတြက္ ကဗ်ာဟာ လိုအပ္လာတယ္ ...
ေနရာအႏွံ႔က ေကာင္းကင္အခ်ပ္စီတိုင္းကို ...
တစ္ခ်ပ္စီ ...တစ္ခ်ပ္စီ ...
တလွပ္လွပ္ခြာရင္း ...
ေကာင္မေလး ...
လမ္းခြဲတဲ့ေန႔က ငါ ...
မ်က္ရည္ေတြေပၚ သီခ်င္းေတြက်ဴး ...
ေကာင္းကင္တစ္ခုနဲ႔ ကခုန္ရူးခ့ဲရတယ္ ...
ဆက္လက္ေမြးဖြားလာတဲ့ ငါ့မနက္ခင္းတိုင္းဟာ ...
ေနခုနစ္စင္းတို႔ရဲ့ တည္ေနရာ ...
တစ္ခုလို ...
စပ္ေလာင္ အိုက္ေၾကာင္တယ္ ...
(၄)
ဒီေတာ့ ...
ေကာင္မေလး ...
မင္းနားလည္ ...။...။...
အသည္းကြဲတဲ့ လူမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ...
ဦးေဏွာက္မရွိဘူး ...
သူဟာ ...
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကို ျပန္ေသာက္သံုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ...

ေႏြ

ေျခတင္ရာခံုတစ္ခုံမွာ ...
ငါ့ကဗ်ာေတြ မီးေတြ ေတာက္ေလာင္က်ရႈံးေနေလရဲ့ ...
အခ်က္ေပး ဥဩသံေတြလည္း ဆူလို႔ ...ညံလို႔ ...
အီလို႔ ...

အိပ္မက္ပုလင္းေတြထဲ ...
ငရဲျပည္မွာ မြန္းတည့္တဲ့ ေနခုနစ္စင္းကို
ေလာင္းထည့္ခဲ့ရတာ ...
ေကာင္မေလးေရ ...
ငါ့ကို ...
ေနပူႀကဲႀကဲေတြထဲက ကယ္တင္ပါ ...
ေလာင္ၿမိဳက္ပြက္ဆူျခင္းေတြထဲက ေရြးႏႈတ္ပါ ...
ေခၽြးသီးေတြ ဝတ္ဆင္ထားရတာ ...
အေရျပားေတြ ျပာက်ေတာ့မယ္ ...
ဦးေဏွာက္တစ္ခုလံုး မီးကၽြမ္းေတာ့မယ္ ...
နင္ သိလား ...
ေကာင္မေလး ...
နင္ ဘယ္မွာလဲ ...
ငါ မေမးေတာ့ဘူး ...
နင့္အစား ...
ေျမာက္ျပန္ေဆာင္းေလးတစ္ရာသီသာ ...
တစ္နာရီစာ ...
တိုက္ေကၽြးလွည့္ပါ ..
နင့္ကိုငါ ...
လြမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ နင့္ရယ္သံေလးကို
ဆာမြတ္ေနသေလာက္ ...
အခုခ်ိန္ တစ္နာရီစာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ေဆာင္းတစ္ရာသီသာ ...
ရင္ခြင္မွာ ပြင့္ႀကဲေနတဲ့ ေႏြေတြအတြက္ ငါဆာမြတ္တယ္ ...

ဒိုင္ယာရီ

ဒိုင္ယာရီေပၚက နာမည္တစ္လံုး ...
လြတ္က်ေပါက္ကြဲသြားတယ္ ...
ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြကို စိုစြတ္ေစခဲ့ၿပီးေတာ့ ...

ေနာက္ တစ္လံုး ...
တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးပါပဲ ...
ကဗ်ာေတြေပၚက ...
ဓားသြားဆန္စကားလံုးေတြေပၚက ...
မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲခုန္ခ်သြားၾကတယ္ ...
....................................
အထက္ပါ အဆိုကို ...
ျငင္းဆန္အား ခပ္ျပင္းျပင္းန႔ဲ ...
နာမည္တစ္လံုးေတာ့ ...
အခုထိ ငါ့ေက်ာျပင္ေတြေပၚ တြယ္ကပ္ခ်ိဳသာေနတုန္းပဲ ...
ပ်ားရည္အတိတ္တပိုင္းတစနဲ႔ ဆိုပါေတာ့ ...

ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားတ့ဲ ေလာကႀကီး ...
ငါ့ကိုေတာ့ ကြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသာ မေပးရဲပါဘူး ...
အထက္ပါ အဆိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားလံုးေတြနဲ႔ေပါ့ေလ ...
ဒုကၡထက္ခါးတဲ့ တရားမွန္ကန္မႈ ...
ေျဖာင့္မတ္မႈ ...
ဘက္မလိုက္မႈ ...
တို႔ေၾကာင့္ ...
ခ်စ္တတ္ေသာ ...
ငါလည္း သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲက ...
ဘယ္ေတာ့ အေငြ႔ပ်ံမလဲ .....
...........................
မသိဘူး ...

ကဗ်ာေတြကိုပဲ ...
ရင္ခြင္ထဲ ဖို႔သိပ္ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္ ...
(ဤကဗ်ာေခါင္းစဥ္အား ရိုးရိုးေလးအမည္တပ္ေပးေသာ
facebook မွ မႏြယ္နီေက်ာ္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း)

“ဘဝရဲ့ ကေလာင္ရွင္ ”

ဖုတ္တိုက္ကေဝသက္ျပင္းေတြ အတြဲလိုက္အခိုင္လိုက္
ေျမျပင္ေပၚကို ...
တေရြ႕ေရြ႕ျပဳတ္ေၾကြက်တယ္ ...
ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ဝတ္ဆင္ထားရတာ ...
တကိုယ္လံုး မိုးက်ေရကိုယ္ျဖစ္ေနၿပီ ...
ေျမာက္ျပန္ေလေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ ...
မြတ္သိတ္ဆာေလာင္လြန္းလို႔ပါ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံၿပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ကို
ပစ္ေပါက္ဖို႔ေတာင္ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ကပ္ေနလြန္းလို႔ပါ ...
အရင္က မ်က္စိပဒသာျဖစ္စရာ ျမင္ကြင္းေတြ
ငါ့ေရွ႕မွာ အတိုင္းသား လြင့္ႀကဲေနလည္း ...
ေရတေပါက္ေလာက္ ငါဘာကိုမွ ...
မမက္ေမာေတာ့ပါ ...
....................................
အေဖ ...
အေဖမရွိတဲ့ အဲဒီည...
အိပ္မက္ကိုက ပုတ္သိုးၿပီး ရာဇဝင္ထဲက
စုန္းမဆန္လြန္းပါတယ္ အေဖ ...
အေဖမရွိေတာ့ေလ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္ႀကီး ...
“ေဝါ” ခနဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပဲ အေဖေရ ...
ေနမင္းေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ေပ်ာက္ကြယ္လွ်ိဳးဝင္သြားလဲ ...
မသိရေလာက္ေအာင္ပဲ ...
အေဖရယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမင္းေတြနဲ႔ ညေတြေပၚ
ခပ္တည္တည္နဲ႔ အလြမ္းေတြကို မသိမသာေလး
စိုက္ႀကဲေနရတာ ...
စိုရႊဲေနဆဲ ကၽြန္ေတာ့္ညာဖက္ပါးျပင္ေလးက လြဲၿပီး ...
ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး ...

အေဖေရ ...
သူစိမ္းသူရံအရပ္ကေန ...
ရင္းႏွီးျခင္း ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ျပန္လာပါ ...
ျပန္လာပါ အေဖ ...
အေဖေလ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ႀကီးအေၾကာင္း ...
ကၽြန္ေတာ့္ကို အသက္သြင္းၿပီး ...
မေျပာျပခဲ့တာ ...
မေရးျပခဲ့တာ ...
မဆြဲျပခဲ့တာ ...
အေတာ္ေလးကို ၾကာေနပါၿပီ အေဖ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းေတြရွိတယ္ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ မေရးတာ ၾကာၿပီ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လင္းလက္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြ ရွိတယ္ အေဖ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ အေမွာင္ခ်ထားခဲ့တာၾကာၿပီ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ...
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ အေဖ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ စကားလံုးေတြ သိမ္းယူသြားခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...
အေဖေရ ...
အေဖ့ေျခလွမ္းေတြကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ေနတဲ့
ခရီးလမ္းေတြအေပၚမွာ တင္စီးထားလိုက္ေတာ့ ...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ...
အေဖရွိရာ ...
အေဖေပးမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆက္ရန္ ကဗ်ာေတြအတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ပစ္ႀကဲခဲ့တာ ...
အေဖထြက္သြားတဲ့ေန႔က ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးလိုက္တဲ့
နာရီအိုႀကီးအသိပါ အေဖ ...

အေဖေရ ...
ျပန္လာပါ ...
အေဝးတစ္ေနရာကေန ...
ကၽြန္ေတာ္ေလ ...
အေဖ့ဒသနေတြ ဝေနတဲ့ ကဗ်ာဦးေဏွာက္ေတြနဲ႔အတူ ...
အေဖ့ကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ...
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မုတ္သုန္ေလေအးေတြကိုလည္း ...
ပ်ိဳးႀကဲျပဳျပင္လွည့္ပါ အေဖ့ရဲ့ အိမ္ျပန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔သာ ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြ တစ္ဝက္ေတာင္ မက်ိဳးေသးဘူး ...
ဒါေၾကာင့္ ...
အေဖျပန္လာရမယ္ ...

အေဖေရ ...
.....................................

“မိုးႀကိဳးတစ္ပစ္စာ ...”

ေလျပည္ကိုမွ အေမေခၚမိတာ ...
ခဏတာ တိုက္ခတ္မႈနဲ႔
သူေက်ာ္ျဖတ္သြားမွ
လူတစ္ေယာက္လံုး ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားေလာက္တဲ့အထိ
ႏွလံုးသား ေသဒဏ္က်သလိုမ်ိဳး ...
စကားလံုးေတြ အထီးက်န္တယ္ ...

ဒီတစ္ေကာင္တည္း စကားလံုးမရွိဘဲ ေနဝင္ခဲ့တာ
အခုဆို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္ေပါက္ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ ...
ဒါဟာ ...
ေတာင္တန္းေတြေတာင္ အားနာဖို႔ ေကာင္းေနပါၿပီ ...

ကဗ်ာေတြက အၿမဲတမ္းလမ္းေဟာင္းေလးေပၚ
ေငးငိုင္ငဲ့ေစာင္းေနၾကတာ ...
အခုဆို ...
ေနာက္ဆံုးခြဲခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေပၚ
မင္ရည္ေတြ စိုရႊဲလ်က္ ...
ငါထပ္ၿပီး ...
ဆက္လက္ၿပီး ...
ဘာမွ ...

ကတိုက္ကရိုက္ပြင့္ေနတဲ့
ေယာင္ရမ္းျခင္းအိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းရင္း ...

ခဏသာ ေတြ႔ဆံုျခင္းအတြက္ ...
ကဗ်ာေတြ ထားခဲ့ၿပီး ...
ငါႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ...

ကံမကုန္ခဲ့ရင္ ....
..................................

ေတာင္းဆု

ငါထင္တဲ့ ...
တစ္ယူသန္ငါ့ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းျပဳ ...
ရိုင္းစိုင္းစြာ ကဗ်ာမေဟသီႏႈတ္ခမ္းကို
နိဒါန္းပ်ိဳးလိုက္ရေခ်ၿပီ ...

ဘဝမွာ ...

“...ကာမ မပိုင္မိန္းမမွန္သမွ် ...
ငါ၏ ကဗ်ာျမစ္တို႔၌
အတံုးအရံုးလက္ေျမာက္ က်ရႈံးၾကေလသတည္း ...”

“လြမ္းေမာျခင္းဟူသမွ် ငါ့အာရံုမ်ားတြင္ ရွတလႊမ္းမိုးၾကေစသတည္း ...”

ကမၻာႀကီးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျဖန္႔ခင္းကာ
အျပတ္သတ္က်ယ္ျပန္႔ျပေနေလရဲ့ ...
အဲဒီလို ျပန္႔က်ယ္မႈေတြထဲ ...
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ...
လြတ္လပ္မႈကို
မွ်ေဝမယူ ...
နယ္နိမိတ္တစ္ခုထဲမွာပဲ ...
ကိုယ့္အေငြ႔အသက္ကိုယ္စီနဲ႔
လွည့္လည္ပစ္ဝဲေနၾကတယ္ ...
(၂)
မထင္မွတ္သလို ...
မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ...
မထင္မွတ္တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ ပြတ္တိုက္ထိရွမိခဲ့တဲ့
ငါ့ေနာက္ေက်ာရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတျခမ္း ။...
သံေယာဇဥ္မီးပြားေလးေတြ ...
ႏွစ္ေယာက္သား ညိွယူေလာင္စာျဖည့္ခဲ့ၾကတယ္ ...
ေဩာ္ ...
မိန္းကေလးရယ္ ...
ငါလည္း လူထဲက လူပါပဲကြယ္ ...
ငါတို႔လက္ေတြက ...
သံေယာဇဥ္မီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔
မပူေလာင္ခဲ့ဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ရင္ခုန္သံေတြေတာ့ ...
တဟုန္းဟုန္းခ်ီလို႔ အျပင္းစားသတ္ပံုထိ
ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကတယ္ ...
မင္းဟာလည္း ငါလိုပဲ ...
လူတစ္ေယာက္ပဲကြယ္ ...
ငါ့တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ...
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ...
(၃)
ဘယ္လို အေျခအေနေတြပဲ ...
ေဟာင္းဆြေနတဲ့ ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြထဲ ရွိခဲ့ ... ရွိခဲ့ ...
ေသခ်ာတစ္ခုကေတာ့ ...
အခုေလာေလာဆယ္ ငါဟာ ...
တစ္ေယာက္တည္းပါပဲကြယ္ ...
တစ္ေယာက္တည္းဟာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ...
ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းက ေလးစံုေလာက္ျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ...
တစ္ကိုယ္တည္းဟာ တစ္ကုိယ္တည္းပဲ ...
ဘယ္ေတာ့မွ ေရးစရာကဗ်ာဟာ ...
ေပ်ာ္ရႊင္ၿမိဳင္ဆိုင္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ...
ပဲ့တင္သံတစ္သံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ...
ပါးစပ္ထဲမွာ အျပန္အလွန္ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး ...
ညေတြမွာ ေခြးေတြ ပိုအူတယ္ ...
ေကာင္းကင္ဟာ တျပင္တည္း ...
ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ေကာင္တည္း ပြင့္ေနရတယ္ ...
မိန္းကေလး ...
ေမြးကတည္းက ...
ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး ...
ဒါေၾကာင့္ ...
ငါ့ဆုေတာင္း နင့္ေၾကာင့္ အျပည့္အစံုေတာ့ ...
မပ်က္ယြင္းခဲ့ပါဘူး ...
(၄)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
စိတ္ကူးေတြ ေတြ႔ဆံုျခင္းဆီ အတိုင္းသား
လြင့္ႀကဲေနတယ္ ...
မိန္းကေလး ...
ငါေလ မင္းမ်က္ဝန္းေတြဆီပဲ ...
ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ လမ္းေဟာင္းေလးေလ ...
နင့္ေျခရာေတြ ငါသြားရွာတယ္ ...
ဂမၻီရအၿပံဳးေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ စိုက္ႀကဲထားတာေတြကလြဲလို႔ ...
ငါ ...
ဘာမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး ...
ငါ မင္းကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ဆံုျခင္းေတြ စိုက္ႀကဲလွည့္ပါ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...

“ေဝး ...”

အၿပံဳးတစ္လက္နဲ႔ ...
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...

ရင္ထဲမွာေတာ့ ...
မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာလို႔ ေကာင္းလာတယ္ ...
သီခ်င္းေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲတတ္လာတယ္ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံ ေကာက္စု ...
အၾကည့္တစ္စံုကို ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္လာတယ္ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတိတ္ကို ...
သူ႔အသံေလးၾကားရဖို႔ ႀကိဳးညိွသီဆိုတတ္လာတယ္ ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲခ်ိန္ကို ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး အေပၚေအာက္ ႏွစ္ထပ္ကို ခ်ဲ႕ၿပီး
ထုတ္ၾကည့္တတ္လာတယ္ ...
တစ္ရြက္တည္း လြင့္ ...
တစ္ေလွတည္း စီး ...
တစ္ေယာက္တည္း ညည္း ... ရင္း ...
ဂူသားဆန္ ... အုတ္ဂူဆန္ ... သခ်ိဳင္းဆန္ ...တဲ့
အေဖာ္မဲ့ ပဲ့တင္သံ
ကဗ်ာေတြကို သူ႔ဆီပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္ ...
ၾကယ္စင္ေလးေတြ ဆီကေန တစ္ဆင့္ ...ေပါ့ေလ ...
သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ...
ကေဝအဆိပ္သင့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို
ထိုင္ထကခုန္ခိုင္းၿပီး ...
သူန႔ဲ နီးၿပီ ... လို႔ ေပ်ာ္ေနတတ္လာတယ္ ...

သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ...
အန္ခ်ခင္းျပဖို႔ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ...
သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ ...

“ႏွစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ လူ ...”

အနမ္းကေဝေတြကို လက္သင့္ခံဖို႔
ငါ့မွာ ရင္ခြင္ႏွစ္စံုမရွိဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ...
ငါ့ညေတြမွာ ၾကယ္မေဝေတာ့ ...
လမင္းေတာင္ မသာတဲ့အခါ ...
ငါ့ကို္ယ္ငါ ...
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္ေၾကာက္ရြံ႕ေသြးပ်က္ေနမိတယ္ ...

လမ္းေတြဟာ အရင္ထက္ပိုၿပီး ...
အသည္းကြဲသမားတစ္ေယာက္လို
ေျခာက္ေသြ႔အထီးက်န္ဆန္လာတယ္ ...
မသာေတာ့တဲ့ ေနတစ္စင္းဟာ ...
ဝမ္းပိတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ႏႈန္းခ်ိေနေတာ့တယ္ ...

သန္းေခါင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ ...
မိုးႀကိဳးမခ်ဳန္းဘဲပစ္ခ်ထားတဲ့ အစိမ္းေသတစ္ေကာင္လို ...
မည္းတူးဆိတ္ၿငိမ္ေနတယ္ ... လို႔
အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုလာတယ္ ...
ငါက ...
ျပဴးတူးၿပဲတဲထိုင္လို႔ေပါ့ေလ ...
သန္းေခါင္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္သီကံုးတတ္သြားတယ္ ...

(၂)

ငါ့ကို တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
ငါ့က တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
စကားေတြက ပင္လယ္ျပင္ထက္ကို
မာယာမ်ားလာတယ္ ...

ငါ့ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ငါက ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ရင္ခြင္ဟာ ...
ျပဒါးတစ္လမ္း ...
သံတစ္လမ္း ...နဲ႔
ေကာင္းကင္လို တစ္စုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ...
တိမ္ေတြလို ေကာင္းကင္တစ္ျပင္ႀကီးထဲမွာပဲ ...
အရပ္ရပ္ ... ရယ္လို႔
ေတာင္တလမ္း၊ ေျမာက္တျခမ္း ကြာေဝးလာတယ္ ...

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ...
ရြာရိုးကိုးေပါက္အေတြးေတြနဲ႔ ...
ဗ်ာမ်ားေနဆဲ ...
အၾကည့္ေတြထဲမွာလည္း ...
အၿပံဳးႏွစ္စင္းဟာ ခြာသံကိုယ္စီနဲ႔
စီးခ်င္းထိုးေနၾကတယ္ ...

ကဲ ...
ဝဲယာႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ ...
? တစ္ခုစီကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ...
............................

“ခ်စ္တတ္ျခင္း၌ ႏႈိးေနလ်က္ အိပ္ငိုက္ေနေသာသူ ...”

ေသာက္သံုးခဲ့ရတဲ့
ေႏြေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး ...
အာေခါင္တခုလံုး မႊန္စပ္ေနၿပီ ...
ေျမျပင္ႀကီးက အားမနာတမ္းနဲ႔ အပူျပင္းဆံုး ...
အျပာေရာင္ေတာက္ေလာင္မႈေတြကို
အန္ထုတ္ဆဲ ...အန္ထုတ္ၿမဲ ...

ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ...
ေဆာင္းကို ...
သိုဝွက္လို႔ေကာင္းတုန္း ...
ရင္ထဲမွာေတာ့ ...
မြန္းတည္းလို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး ...ဆိုတာ
ေျခလွမ္းေတြ ႏွစ္ေယာက္အတူလင္းဖို႔
ပန္းတိုင္ဆီ ...
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို...
တယုတယကိုင္ခဲ့တဲ့ သူ ...
သိႏိုင္မလား ...

မိုးၿဖိဳင္တဲ့ ေကာင္းကင္ေတြ ...
ယိုယြင္းေပါက္ၿပဲခဲ့တာ ...
သူ ...နဲ႔
ေဝးသြားကတည္းက ...

သူ ...နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ...
မ်က္လံုးဖြင့္လ်က္အိပ္ပါရေစ ...
ရြာခ်စရာမိုးစက္ေတြ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ...
(သူမရွိတဲ့)ဒီမ်က္ဝန္း ေလာင္ကၽြမ္းေတာ့မယ္ ...
သူ ...
မရွိေတာ့နဲ႔ ေန႔ကစၿပီး ...
အခုခ်ိန္ထိ ...

ေဩာ္ ...
သူ...နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ...
မ်က္လံုးဖြင့္လ်က္ အိပ္ပါရေစလား ...

“လံုးဝ ...”

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ...
ငါ့အိပ္မက္ေတြကို ေသာက္သံုးရင္း ...
ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီ ...

တျဖည္းျဖည္း ...
ငါ့ပါး့ျပင္နား သူ႔ႏႈတ္ခမ္းစင္ေလးယြန္းလာၿပီ ...

နင္ထြက္သြားလိုက္ပါ ...
နင့္အေငြ႔ေတြကို ငါစိုးထိတ္ေသြးပ်က္ၿပီ ...

ဒီမ်က္ရည္တံခါးဝကေန ...
ခရီးလမ္းလွပပါေစ ...လို႔ ငါဆုေတာင္းရင္း ...
ငါ့ဘဝႀကီးထဲကေန ထြက္သြားေတာ့ေနာ္ ...

နင္ ...
နင္ ...
နင့္ကိုငါ ...
မတားရက္ပါဘူး ...
ထြက္သြားပါေတာ့ေနာ္ ...

ဒီမ်က္ရည္ေတြ ...
စိတၱဇဆန္ေအာင္ နင္ ဒီေကာင့္ရင္ခြင္ကို ...
ရက္ရက္စက္စက္ ေသြးပစ္ခဲ့တယ္ ...

သြားပါေတာ့ ...
ဘဝခ်င္းျခားသြားတဲ့ ရင္ခုန္သံႏွစ္ခု ...
ဆက္လက္ၿပီး ...
လက္မတြဲထားႏိုင္ေတာ့ဘူး ...
နင္ဟာ ...
ဘဝျခားတစ္ဖက္မွာ ...

ဒါေပမဲ့ နင့္ဝိဥာဥ္ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ...
ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြထဲမွာ ...
အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ ...
နင္ဟာ ...
ငါ့အတြက္ေတာ့ ရွိေနေသးတယ္ ...
ရွိေနေသးတယ္ ...
ရွိေနေသးတယ္ ...
ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နင့္ခရီးလမ္းေျဖာင့္ပါေစ ...

နင္ေလ ...
ငါ့မ်က္ရည္ေတြအတြက္ ...
ဂမၻီရညတစ္စံုနဲ႔သာ ...
ငါ့ကို ႏွစ္သိမ့္လွည့္ပါေတာ့ဟာ ...
ဟီး အီး ...ဟီး ...ဟီး ...အီး းးး။..။။