ထိုင္ခံုေတြ အီးန႔ံနဲ႔ေၾကေနၿပီ...
ငါ့ေတာ္ကီေတြ သည္းသည္းခံ
သည္းခံနားေထာင္ေပးတတ္
ေလေျပေလးေတြေတာင္
အာပုတ္န႔ံနံလို႔ အေဝးကို
ထြက္ေျပးသြားၿပီ...
ဆိုေတာ့...
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြသည္
ငါ့ေကာင္းကင္ႀကီးက တိုက္စားကာ
လက္တစ္စံုက အေဝးမွာ
ငါ့ကို တာ့တာေတာင္ျပေနေသးရဲ့
ငါဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့...လုပ္ခဲ့
သဲ့သဲ့ေလးငါၾကားလိုက္
အၾကားအာရံုေတြက
ေအာ္သံေတြ...
ငါ့မသိစိတ္ရဲ့ ေအာ္သံေတြ
အမည္လည္း မေဖာ္ႏိုင္...
တိုက္လည္း မတိုက္ခိုက္ႏိုင္...
ငါ့ညေတြကို မသိမသာ သၾကားလံုးလို
စုပ္ကာ၊ စုပ္ကာနဲ႔
အခုဆို ပီပီျပင္ျပင္ႀကီးကို ပဲ့ရြဲ႕ေနၿပီ...။
ဒီေတာ့ စုတ္ပဲ့မႈိင္ေနတဲ့
ယိုင္တိုင္တိုင္ငါ့မန
အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဘြဲ႔....။...။..။။။
No comments:
Post a Comment